Παρεκκλήσιον (βυζαντινή αρχιτεκτονική)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το παρεκκλήσιον είναι είδος πλευρικού παρεκκλησίου το οποίο απαντάται στην αρχιτεκτονική των βυζαντινών εκκλησιών. Πρωτοεμφανιζόμενα στη θρησκευτική αρχιτεκτονική κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ του 4ου-5ου αιώνα, τα συγκεκριμένα παρεκκλήσια ήτα δυνατό να χρησιμεύσουν για διάφορους σκοπούς, ενώ η κατασκευή τους δεν ακολουθούσε κάποιο συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Μεταξύ του 10ου και του 12ου αιώνα, ο αριθμός τους πολλαπλασιάστηκε, ενώ, πλέον, ήσαν ενσωματωμένα εντός του γενικότερου αρχιτεκτονικού σχεδίου της εκκλησίας και, χωροθετημένα ανά δυάδες, ήταν συμμετρικά χτισμένα μεταξύ τους. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος γεωμετρικά αρμονικός χαρακτήρας τους εγκαταλείφθηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα, καθώς τα παρεκκλήσια, πλέον, αποτελούσαν μεγάλου μεγέθους κατασκευές, οι οποίες πλαισίωναν ήδη υπάρχουσες εκκλησίες. Επίσης, αρκετές φορές χρησιμοποιούνταν ως νεκρικό παρεκκλήσιο για την ταφή των μελών μίας οικογένειας ή την μνημόνευση των προγόνων της[1].