انگلیسی نو نخستین
گونه تاریخی زبان انگلیسی نو، آغاز از قرن شانزدهم / From Wikipedia, the free encyclopedia
انگلیسی نو نخستین یا انگلیسی نو اولیه (به انگلیسی: Early Modern English)، سطحی از زبان انگلیسی است که در انگلستان و سایر مناطق امپراتوری بریتانیا از آغاز دوره تودور تا حکومت موقت و بازگردانی پادشاهی رایج بود. انگلیسی نو نخستین زبان گذار میان انگلیسی میانه (رایج در قرن پانزدهم) و انگلیسی نو (رایج در میانه تا اواخر قرن هفدهم) است.[1]
انگلیسی نو نخستین | |
---|---|
انگلیسی شکسپیر، انگلیسی شاه جیمز | |
English | |
منطقه | انگلستان، اسکاتلند، ایرلند، ولز و امپراتوری بریتانیا |
دوره | در اواخر قرن هفدهم به انگلیسی نو تبدیل شد |
هندواروپایی
| |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |
ایزو ۶–۶۳۹ | emen |
گلاتولوگ | هیچ کدام |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
پیش و پس از آغاز پادشاهی شاه جیمز یکم در سال ۱۶۰۳، انگلیسی معیار نوظهور تأثیر خود را بر گفتار و نوشتار اسکاتس میانه رایج در اسکاتلند گذاشت.
کنوانسیونهای دستوری و املائی انگلیسی ادبی در اواخر قرن شانزدهم و قرن هفدهم هنوز هم در انگلیسی معیار نوین بسیار تأثیرگذار هستند. بیشتر گویشوران انگلیسی نوین میتوانند متون نوشتهشده در اواخر دوره انگلیسی نو نخستین، مانند نسخهٔ شاه جیمز و آثار ویلیام شکسپیر را بخوانند و این آثار انگلیسی نو را بسیار تحت تأثیر قرار دادهاند.