تأسیسات پرتاب موشک
From Wikipedia, the free encyclopedia
تأسیسات پرتاب موشک که با عناوین سیلوی موشکی زیرزمینی، تأسیسات پرتاب (LF) یا سیلوی هستهای نیز شناخته میشود، یک ساختار استوانهای عمودی است که برای ذخیرهسازی و پرتاب موشکهای بالستیک قارهپیما (ICBM)، موشکهای میانبرد و دوربرد، در محلی زیر زمین، ساخته شدهاست.
در این سازهها معمولاً موشک در فاصلهای زیر زمین قرار گرفته و توسط یک «درب انفجاری» بزرگ در بالا محافظت میشود. سیلوها معمولاً به صورت فیزیکی یا الکترونیکی یا هردو، به یک مرکز کنترل پرتاب موشک متصل هستند.
با معرفی موشک یو آر-۱۰۰ شوروی و سری موشکهای تایتان دو آمریکا، سیلوهای زیرزمینی در دهه ۱۹۶۰ تغییر کردند. هر دو سری موشک، استفاده از سوخت هایپرگل را معرفی کردند که میتوانست در موشکها قرار داده شود و امکان پرتاب سریع را فراهم کند. سامانههای موشکی با سوخت مایع هر دو کشور به سیلوهای زیرزمینی منتقل شدند. معرفی سیستمهای سوخت جامد، در اواخر دهه ۱۹۶۰، حرکت و پرتاب موشک از سیلوها را آسانتر کرد.[1]
سیلوی موشکی زیرزمینی از دهه ۱۹۶۰ به عنوان سیستم اصلی پایگاههای موشکی و تأسیسات پرتاب موشکهای زمینی باقی ماندهاست. افزایش دقت سیستمهای هدایت اینرسیایی، آنها را تا حدودی آسیبپذیرتر از دهه ۱۹۶۰ کردهاست.
به غیر از تأسیسات زیرزمینی، موشکهای بالستیک را میتوان از تأسیسات بالای زمینی یا از سکوهای متحرک نیز پرتاب کرد، بهعنوان مثال، کشنده برپاگر پرتابگر، واگنهای ریلی، زیردریاییهای موشکهای بالستیک یا هواپیماها.