تابش پراکنده آسمان
From Wikipedia, the free encyclopedia
تابش پراکنده آسمان تابش خورشیدی است که پس از پراکنده شدن پرتو مستقیم خورشید توسط مولکولها یا ذرات موجود در جو به سطح زمین میرسد. به آن درخشش آسمان نیز میگویند که فرایند تعیینکننده برای تغییر رنگهای آسمان است. تقریباً ۲۳ درصد از تابش نور خورشید، از پرتو خورشیدی به دلیل پراکندگی در جو حذف میشود. از این مقدار (تابش فرودی)، در نهایت حدود دو سوم به عنوان تابش انتشاری فوتون به زمین میرسد.
فرآیندهای پراکندگی تشعشعی غالب در جو عبارتند از پراکندگی ریلی و پراکندگی مای که الاستیک هستند، به این معنی که یک فوتون نور میتواند بدون جذب و بدون تغییر طول موج، از مسیر خود منحرف شود.
زیر یک آسمان ابری، نور مستقیم خورشید وجود ندارد و تمام نورها از تابش پراکنده آسمان ناشی میشوند.
بر اساس تجزیه و تحلیل پیامدهای فوران آتشفشان کوه پیناتوبوی فیلیپین (در ژوئن ۱۹۹۱) و همینطور مطالعات دیگر، نور پراکنده، به دلیل ساختار و رفتار ذاتی خود، میتواند برگهای زیر سایه بدنه گیاهان را روشن کند و فتوسنتز کل گیاه را کارآمدتر کند. در غیر این صورت، این در تضاد کامل با تأثیر آسمان صاف با نور مستقیم خورشید است که بر روی برگهای زیرین سایه میاندازد و در نتیجه فتوسنتز گیاهان را به لایه بالایی محدود میکند.