سندرم پارکینسون پلاس
From Wikipedia, the free encyclopedia
سندرمهای پارکینسون پلاس (به انگلیسی: Parkinson-plus syndrome) و به اختصار PPS، گروهی از بیماریهای زوالدهنده عصبی هستند[1] که ویژگیهای کلاسیک بیماری پارکینسون (لرزش، سفتی، آکینزی/برادیکینزی و اختلال تعادل) را با ویژگیهای اضافی که آنها را از بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک ساده (PD) متمایز میکند، نشان میدهند.[2] سندرم پارکینسون پلاس یا به صورت ژنتیکی به ارث میرسد یا به صورت تکگیر رخ میدهد.[3]
سندرم پارکینسون پلاس | |
---|---|
نامهای دیگر | اختلالات انحطاط چند سیستم، پارکینسونیم غیر معمول |
نوعی از لرزش حرکتی که دربیماری پارکینسون و پارکینسون پلاس دیده میشود. | |
تخصص | نورولوژی |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
پارکینسونیسم آتیپیک و سایر سندرمهای پارکینسون پلاس اغلب به سختی از پاکنیسون معمولی متمایز میشوند و شامل آتروفی سیستم چندگانه (MSA)، فلج فوق هستهای پیشرونده (PSP) و زوالعصبی کورتیکوبازال (CBD) هستند.[4] زوالعقل با اجسام لویی (DLB)، ممکن است بخشی از طیف پارکینسون به حساب آید، اما بهطور فزایندهای به عنوان دومین نوع شایع زوال عقل عصبی پس از بیماری آلزایمر شناخته میشود.[5] این اختلالات در حال حاضر به دو گروه سینوکلئینوپاتیها و تائوپاتیها تقسیم میشوند. بیماریهای مرتبط با اجسام لویی ممکن است با سایر نشانههای آسیب شناختی این سندرم همبود باشند.[6]
سندرمهای پارکینسون پلاس غیر معمول شامل بیماری پیک و آتروفی اولیووپونتوسربلار است. آنتروفی اولیوو با آتاکسی و دیزآرتری مشخص میشود و ممکن است به عنوان یک اختلال ارثی یا به عنوان یک نوع آتروفی سیستم چندگانه ایجاد شود.[7] MSA همچنین با نارسایی اتونومیک قابل تشخیص است که قبلاً با عنوان «سندرم شای-دراگر» نامیده میشد.[8]