سکونتپذیری سامانههای ستارهای نوترونی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سکونتپذیری سامانههای ستارهای نوترونی به معنای ارزیابی و بررسی امکان حیات در سیارات و قمرهایی است که به دور یک ستاره نوترونی می چرخند. [1]
یک سیاره قابل سکونت که به دور یک ستاره نوترونی می چرخد باید بین یک تا ۱۰ برابر جرم زمین باشد. اگر سیاره سبکتر باشد، جو آن از بین میرود. اتمسفر آن نیز باید به اندازهی کافی ضخیم باشد تا بتواند تابش پرتو ایکس شدیدی را که از ستاره والد ساطع می شود، به گرما روی سطح آن تبدیل کند. در این شرایط میتواند دمای مناسب برای زندگی داشته باشد. [1]
میدان مغناطیسی یا مگنتوسفری که به اندازه کافی قوی باشد، از سیاره در برابر بادهای شدید خورشیدی محافظت می کند. این امر می تواند از جو سیاره برای چندین میلیارد سال محافظت کند. چنین سیاره ای میتواند آب مایع روی سطح خود داشته باشد. [1]