مستعمرهسازی
From Wikipedia, the free encyclopedia
مستعمرهسازی یا کُلُنیسازی (به انگلیسی: Colonization، و با تفاوت جزئی در تمام زبانهای اروپایی)، فرایندی است که از طریق آن یک سیستم مرکزی قدرت بر زمینهای اطراف و اجزای آن غالب میشود.
این اصطلاح از کلمه کلر (colere) لاتین بدست آمده که به معنای «ساکنشدن» است. همچنین مستعمرهسازی بهطور مستقیم به مهاجرت اشاره میکند مانند مستعمرات آمریکا و استرالیا.
مستعمرهسازی با گسترش دهها میلیون نفر از کشورهای اروپای غربی در سراسر جهان ارتباط داشت. در بسیاری از مستعمرات سکونت یافته، مهاجران اروپای غربی بیشترین جمعیت را تشکیل میدهند. مانند آمریکا، استرالیا و نیوزیلند. این مستعمرات گاهی «نئو اروپایی» نامیده میشوند.
هنگامی که پادشاهی بریتانیای کبیر در حال مستعمرهسازی استرالیا و نیوزلند و چند جزیره کوچک دیگر بود اغلب به سرزمینهای بلاصاحب توجه میکردند. سرزمین بلاصاحب (Terra nullius) به معنای زمین خالی در زبان لاتین است. به علت عدم وجود مهارتهای کشاورزی اروپا، این زمینها توسط انسان غیرقابل تغییر بود و به رغم حضور جمعیت بومی، به عنوان سرزمین غیرقانونی شناخته میشد. در قرن نوزدهم میلادی قوانین و ایدههایی مانند قانون عمومی مستعمرهسازی مکزیک و بیانیه سرنوشت ایالات متحده آمریکا به تشویق بیشتر استعمار آمریکا در قرن پانزدهم میلادی آغاز شده بود منجر شد.