Okręty podwodne typu VIIB
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu VIIB – niemieckie okręty podwodne z czasów międzywojennych i drugiej wojny światowej. Jednokadłubowe jednostki o powiększonej względem okrętów typu VIIA wyporności oraz zwiększonym zasięgu, przenoszące też większą od swoich poprzedników liczbę torped zapasu.
U-45 | |
Kraj budowy | |
---|---|
Projekt |
IvS: MVBVII |
Stocznia |
Germaniawerft Vegesack Flenderwerke |
Zbudowane |
24 |
Użytkownicy | |
Typ poprzedzający | |
Typ następny | |
Służba w latach |
1938–1945 |
Stracone |
20 |
Uzbrojenie: | |
14 torped G7a, G7e lub 39 min 1 x działo 88 mm, 1 x działko plot. 20 mm | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Sensory | |
Załoga |
44 oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni |
753 tony |
• w zanurzeniu |
857 ton |
Długość |
64,5 metra |
Szerokość |
6,2 metra |
Napęd: | |
2 diesel x 1400 KM 2 elektr. x 375 KM 2 śruby | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg: | |
• na powierzchni |
6500 Mm przy 12 węzłach |
Z wybudowanych w latach 1938–1941 24 jednostek tego typu, w wyniku działań wojennych zatopionych zostało 20 okrętów, pozostałe zaś zostały samozatopione przez własne załogi w roku 1945. Okręty tego typu prowadziły intensywne operacje bojowe w pierwszych latach wojny, kilka z nich uzyskało status jednych z najbardziej znanych okrętów U-Bootwaffe (U-99 Otto Kretschmera, U-47 Günthera Priena, U-100 Joachima Schepke), zaś U-48 został najskuteczniejszym okrętem podwodnym II wojny światowej, pod względem wielkości zatopionego tonażu przeciwnika.