Ανδεγαυική Αυτοκρατορία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ανδεγαυική Αυτοκρατορία (γαλλ.: Empire Plantagenêt[1]) περιγράφει τις κτήσεις των Ανδεγαυών βασιλέων της Αγγλίας, οι οποίοι κατείχαν εδάφη στην Αγγλία και τη Γαλλία κατά τον 12ο και 13ο αιώνα. Οι ηγεμόνες της ήταν ο Ερρίκος Β’ (κυβέρνησε 1154-1189), ο Ριχάρδος Α’ (κυβ. 1189-1199) και ο Ιωάννης (κυβ. 1199-1216). Η Ανδεγαυική Αυτοκρατορία είναι ένα πρώιμο παράδειγμα σύνθετου κράτους[2].
Ανδεγαυική Αυτοκρατορία Empire Plantagenêt (French) | ||||||
Προσωπική ένωση, Αυτοκρατορία | ||||||
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
Η έκταση της Ανδεγαυικής Αυτοκρατορίας γύρω στο 1190. | ||||||
Πρωτεύουσα | Χωρίς επίσημη πρωτεύουσα. Η αυλή βρισκόταν γενικά στην Ανζέ και τη Σινό. | |||||
Γλώσσες | Παλαιά γαλλική γλώσσα, Λατινική γλώσσα, Νορμανδική γλώσσα, Αγγλονορμανδική γλώσσα, Μέση αγγλική γλώσσα, Γασκωνική γλώσσα, Βασκική γλώσσα, Μέση ουαλική γλώσσα, Βρετονική γλώσσα, Κορνουαλική γλώσσα, Μέση ιρλανδική γλώσσα, Κουμβρική γλώσσα, Ζαρφατική γλώσσα | |||||
Θρησκεία | Καθολική Εκκλησία (επισήμως) | |||||
Πολίτευμα | Φεουδαρχία, Μοναρχία | |||||
Αυτοκράτορας, Βασιλιάς, Πρίγκιπας, Δούκας, Κόμης και Κύριος | ||||||
- | 1154-1189 | Ερρίκος Β' | ||||
- | 1189-1199 | Ριχάρδος Α' | ||||
- | 1199-1216 (πρακτικό τέλος της Ανδεγαυικής Αυτοκρατορίας το 1214) | Ιωάννης | ||||
- | 1214-1216 (de jure ηγεμόνας) | Ερρίκος Γ' | ||||
Ιστορική εποχή | Μεσαίωνας | |||||
- | Ο Ερρίκος του Ανζού κληρονομεί το Βασίλειο της Αγγλίας. | 25 Οκτωβρίου 1154 | ||||
- | Μάχη της Μπουβίν που είχε ως αποτέλεσμα την οριστική απώλεια της Νορμανδίας και του Ανζού. | 27 Ιουλίου 1214 | ||||
- | Συνθήκη των Παρισίων, με την οποία ο Ερρίκος Γ' αναγνώρισε επίσημα την εξουσία των Καπετιδών επί του Ανζού, του Πουατού, του Μαιν και της Νορμανδίας. | 4 Δεκεμβρίου 1259 | ||||
Νόμισμα | Γαλλική λίρα, ασημένια πέννα, χρυσή πέννα | |||||
Σήμερα | Γαλλία, Γκέρνσεϊ, Δημοκρατία της Ιρλανδίας, Τζέρσεϊ, Ηνωμένο Βασίλειο | |||||
Οι Ανδεγαυοί του Οίκου των Πλανταγενετών κυβέρνησαν σε μία περιοχή που κάλυπτε περίπου το ήμισυ της Γαλλίας, ολόκληρης της Αγγλίας και τμημάτων της Ιρλανδίας και της Ουαλίας. Επίσης, ασκούσαν επιρροή σε μεγάλο μέρος των υπόλοιπων εδαφών των Βρετανικών Νήσων. Η αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Ερρίκο Β’, ως βασιλιά της Αγγλίας, δούκα της Νορμανδίας, κόμη του Ανζού (από το οποίο προέρχεται η ονομασία των Ανδεγαυών), δούκα της Ακουιτανίας από τα δικαιώματα της συζύγου του, καθώς και άλλους πολλούς δευτερεύοντες τίτλους. Αν και ο υψηλότερος τίτλος τους προερχόταν από το Βασίλειο της Αγγλίας, οι Ανδεγαυοί διατηρούσαν τις αυλές τους κυρίως στην ηπειρωτική Ανζέ (γαλλ.: Angers) του Ανζού (γαλλ.: Anjou) και στη Σινό (γαλλ.: Chinon) της Τουρέν (γαλλ.: Touraine).
Η επιρροή και η ισχύς του Οίκου του Ανζού, τον έφερε σε σύγκρουση με τους βασιλείς της Γαλλίας από τον Οίκο των Καπετιδών, στους οποίους όφειλαν φεουδαρχική υποτέλεια εξαιτίας των γαλλικών κτήσεων των πρώτων, εγκαινιάζοντας μία περίοδο αντιπαλότητας μεταξύ των δύο δυναστειών. Παρά τη σημαντική έκταση των κτήσεων των Ανδεγαυών, ο γιός του Ερρίκου, Ιωάννης, ηττήθηκε στον Αγγλο-Γαλλικό Πόλεμο των ετών 1213-1214 από τον Φίλιππο Β’ της Γαλλίας μετά τη μάχη της Μπουβίν. Ο Ιωάννης έχασε τον έλεγχο των περισσότερων ηπειρωτικών κτήσεών του, εκτός από τη Γασκώνη στη νότια Ακουιτανία. Αυτή η ήττα έθεσε το σκηνικό για περαιτέρω συγκρούσεις μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας, που οδήγησαν στον Εκατονταετή Πόλεμο.