Κατάλογος γερμανικών βαρέων καταδρομικών
κατάλογος εγχειρήματος Wikimedia / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το γερμανικό ναυτικό (Reichsmarine, αργότερα μετονομάστηκε σε Kriegsmarine) σχεδίασε και ενέταξε σε υπηρεσία αριθμό βαρέων καταδρομικών. Η ανάπτυξη τέτοιων σκαφών ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920 και συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδιάστηκαν τέσσερις διαφορετικές κλάσεις πλοίων (Deutschland, D, P, Admiral Hipper) Παρόλο που σύμφωνα με τα σχέδια που καταρτίστηκαν θα είχαν ναυπηγηθεί συνολικά 22 πλοία, τελικά ολοκληρώθηκαν μόνο τρία καταδρομικά κλάσης Deutschland και τρία από τα πέντε της κλάσης Admiral Hipper.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία μπορούσε να κατασκευάσει πλοία με εκτόπισμα το πολύ 10.000 τόνων. Τα βαρέα καταδρομικά κλάσης Deutschland υλοποιήθηκαν βάσει του περιορισμού αυτού. Αποκαλούνταν συχνά "θωρηκτά τσέπης" και ενσωμάτωναν πολλές καινοτομίες προκειμένου να εξοικονομηθεί βάρος, συμπεριλαμβανομένης της συγκόλλησης τμημάτων και της χρήσης μηχανών diesel. Στα 1934 σχεδιάζονταν η έναρξη ναυπήγησης των σκαφών της κλάσης D, όμως αντί αυτών κατασκευάστηκαν τελικά τα δύο πολύ μεγαλύτερα θωρηκτά της κλάσης Scharnhorst.
Στα 1937 ξεκίνησαν οι εργασίες για την υλοποίηση των καταδρομικών της σειράς P, η οποία θα αποτελούνταν από δώδεκα σκάφη. Η ναυπήγηση των πλοίων αυτών ήταν κομβικό στοιχείο του ευρύτερου προγράμματος επέκτασης του στόλου (Σχέδιο Ζ) που είχε αναπτύξει ο Μέγας Ναύαρχος Έριχ Ραίντερ. Το σχέδιο στόχευε στον κατάλληλο εξοπλισμό του Kriegsmarine προκειμένου να μπορεί να διεξάγει επιχειρήσεις ενάντια στις βρετανικές νηοπομπές. Έγιναν διάφορες αλλαγές στα σχέδια τα επόμενα χρόνια, ενώ τελικά δεν ναυπηγήθηκε κανένα σκάφος αυτής της κλάσης.
Η επόμενη γενιά βαρέων καταδρομικών ήταν και η τελευταία: από τα πέντε σκάφη κλάσης Admiral Hipper που προβλέπονταν στα πλαίσια του Αγγλογερμανικού Ναυτικού Συμφώνου του 1935, ολοκληρώθηκαν τελικά μόνο τρία, ενώ με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεκόπησαν οι εργασίες ναυπήγησης των άλλων δύο.
Τα έξι πλοία που ολοκληρώθηκαν γνώρισαν σημαντική επιχειρησιακή δράση πριν και κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου. Όταν ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, το Deutschland και τα αδελφά πλοία του συμμετείχαν στη ναυτική δύναμη για την επιβολή της ουδετερότητας. Σχεδόν όλα τα βαρέα καταδρομικά έλαβαν μέρος σε επιχειρήσεις ενάντια στις συμμαχικές νηοπομπές όταν ξέσπασε ο παγκόσμιος πόλεμος. Το πιο επιτυχημένο ήταν το Admiral Scheer. Το Blücher βυθίστηκε από νορβηγικές επάκτιες πυροβολαρχίες κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Weserübung, το Seydlitz (που προορίζονταν να μετατραπεί σε αεροπλανοφόρο) παρέμεινε ημιτελές ενώ το Lützow πωλήθηκε στην ΕΣΣΔ. Από τα έξι σκάφη, μόνο το Prinz Eugen επιβίωσε του πολέμου, για να δοθεί στις ΗΠΑ ως πολεμική αποζημίωση. Βυθίστηκε σε πυρηνική δοκιμή στην Ατόλλη Μπικίνι.