Νταγιουάν
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Νταγιουάν ή Ταγιουάν (κινεζικά: 大宛, πινγίν: Dàyuān, Ουέιντ-Τζάιλς[1]: Ta4-yuan1, Μεγάλοι Ίωνες) ήταν ελληνιστικός πολιτισμός στην κοιλάδα Φεργκάνα της κεντρικής Ασίας, ο οποίος περιγράφεται στα κινεζικά ιστορικά έργα των γραπτών του Μεγάλου Ιστορικού[2][3] και του βιβλίου των Χαν. Αναφέρεται επίσης στα γραπτά του διάσημου Κινέζου εξερευνητή Ζανγκ Κιάν το 130 π.Χ., κατά τις πολυάριθμες αποστολές και εξερευνήσεις που έκανε στην κεντρική Ασία. Η χώρα των Νταγιουάν είναι γενικά αποδεκτό πως σχετίζεται με την κοιλάδα της Φεργκάνα, τοποθεσία που αντιστοιχεί στην διασταύρωση των περιοχών του σημερινού Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, και Κιργιστάν, κοντά στην βορειοδυτική Κίνα.
Οι κινεζικές μαρτυρίες, περιγράφουν τους Νταγιουάν ως κατοίκους οχυρωμένων πόλεων με τους ίδιους να έχουν καυκάσια χαρακτηριστικά, και οι τρόποι και έθιμα τους να είναι πανομοιότυποι με τους κατοίκους του ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, ελληνιστικό βασίλειο το οποίο κυβερνούσε νοτιότερα στην περιοχή της Βακτρίας -σημερινό βόρειο Αφγανιστάν-. Οι Νταγιουάν περιγράφονται επίσης ως ικανοί τεχνίτες καθώς και πως έτρεφαν ιδιαίτερη αγάπη στο κρασί.[3]
Ήταν πιθανώς οι απόγονοι των Ελλήνων αποίκων και στρατιωτών οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή το 329 π.Χ. μέσω των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και αργότερα μετακινήθηκαν βορειότερα από την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη, και αναπτύχθηκαν παράλληλα με τα ελληνιστικά βασίλεια των Σελευκιδών και των Ελληνοβακτρών, μέχρι που απομονώθηκαν από τους νότιους πληθυσμούς λόγω των μαζικών μεταναστεύσεων των Τόχαρων περίπου το 160 π.Χ. από τα βόρεια της Κίνας. Φαίνεται πως η ονομασία Γιουάν, ήταν απλώς μεταγραφή της ινδικής λέξης Γιόνα ή Γιαβάνα, η οποία χρησιμοποιούνταν σε όλη την Ασία για να περιγράψει τους Έλληνες (Ίωνες), έτσι το Τα-γιουάν αποδίδεται ως Μεγάλοι Ίωνες.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ των Νταγιουάν και των Κινέζων είναι ιστορικά κρίσιμη, καθώς αντιπροσωπεύει μια από τις πρώτες κύριες επαφές μεταξύ ενός αστικοποιημένου δυτικού πολιτισμού με τον κινεζικό, προλειαίνοντας το έδαφος για τον μετέπειτα σχηματισμό του δρόμου του Μεταξιού, ο οποίος έγινε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ανατολής και δύσης κατά τις εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές που ξεκίνησαν από τον 1ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκαν έως τον 15ο αιώνα.