Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας (Arzi Hakumat-e-Azad Hind) ή, πιο απλά, Ελεύθερη Ινδία (Azad Hind), [1] [2] ήταν μια Ινδική προσωρινή κυβέρνηση που ιδρύθηκε στη κατεχόμενη από την Ιαπωνία Σιγκαπούρη, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και υποστηρίχθηκε-εξαρτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία.
Ήταν μέρος ενός πολιτικού κινήματος που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1940 έξω από την Ινδία με σκοπό τη συμμαχία με τις δυνάμεις του Άξονα για να απελευθερώσει την Ινδία από τη Βρετανική κυριαρχία. Σχηματίστηκε από Ινδούς εξόριστους εθνικιστές, προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη Σιγκαπούρη με νομισματική, στρατιωτική και πολιτική βοήθεια από την Αυτοκρατορική Ιαπωνία. [3] Με ημερομηνία συγκρότησης την 21η Οκτωβρίου 1943, η κυβέρνηση προήλθε από τις ιδέες του Σούμπχας Τσάντρα Μπόσε, ο οποίος ήταν επίσης ο επικεφαλής της κυβέρνησης και ο αρχηγός του κράτους. Η κυβέρνηση ανακήρυσσε εξουσία επί του Ινδικού πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού στη βρετανική αποικιακή επικράτεια της Νοτιοανατολικής Ασίας και προσδοκώμενη εξουσία επί του κατεχόμενου εδάφους της Ινδίας από τις Ιαπωνικές δυνάμεις και τον Ινδικό Εθνικό Στρατό κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής προώθησης προς την Ινδία .
Η κυβέρνηση της Ελεύθερης Ινδίας είχε το δικό της νόμισμα, δικαστήριο και αστικό κώδικα και στα μάτια ορισμένων Ινδών, η ύπαρξή της έδωσε μεγαλύτερη νομιμότητα στον αγώνα ανεξαρτησίας ενάντια στους Βρετανούς. [4] [5] [6] Η Ιαπωνία της παρέδωσε επίσης την ονομαστική εξουσία των Ιαπωνικά κατεχόμενων Νήσων Ανταμάν και Νικομπάρ το 1943, αν και η κυβέρνηση συνέχισε να εξαρτάται από την υποστήριξη των Ιαπώνων.
Αμέσως μετά τον σχηματισμό της προσωρινής κυβέρνησης, η Ελεύθερη Ινδία κήρυξε πόλεμο ενάντια στις συμμαχικές δυνάμεις στο Μέτωπο Ινδίας-Βιρμανίας. [7] Ο στρατός της, ο Ινδικός Εθνικός Στρατός (Azad Hind Fauj), ξεκίνησε να δραστηριοποιείται εναντίον του Βρετανικού Ινδικού Στρατού και των συμμαχικών δυνάμεων ως μέρος του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού στον τομέα Ιμπχάλ-Κοχίμα. Ο INA είχε την πρώτη του σημαντική συμπλοκή στη Μάχη του Ιμπχάλ όπου, υπό την ηγεσία του Ιαπωνικού Πέμπτου Στρατού, παραβίασε τις βρετανικές άμυνες στη Κοχίμα, φτάνοντας στα περίχωρα της Μοϊράνγκ πριν υποστεί μια καταστροφική ήττα από τις καλά αμυνόμενες Συμμαχικές δυνάμεις ενώ η συμμαχική κυριαρχία στον αέρα και οι περιορισμένες γραμμές ανεφοδιασμού ανάγκασαν τόσο τους Ιάπωνες όσο και τον ΙΝΑ να υποχωρήσουν. [8]
Η ύπαρξη της Ελεύθερης Ινδίας είχε την ίδια κατάληξη με εκείνη του Ινδικού Εθνικού Στρατού. Ενώ η ίδια η κυβέρνηση συνέχισε να υπάρχει έως ότου η πολιτική διοίκηση των Νήσων Ανταμάν επέστρεψε στη δικαιοδοσία των Βρετανών προς το τέλος του πολέμου, η περιορισμένη εξουσία της Ελεύθερης Ινδίας τελείωσε ουσιαστικά με την παράδοση του τελευταίου μεγάλου σώματος στρατευμάτων του INA στο Γιανγκόν. Ο θάνατος του Μπόσε θεωρείται το τέλος ολόκληρου του Κινήματος της Ελεύθερης Ινδίας.
Η κληρονομιά της Ελεύθερης Ινδίας είναι ωστόσο, αμφιλεγόμενη. Μετά τον πόλεμο, οι Βρετανοί παρακολούθησαν με ανησυχία τη μετατροπή της αντίληψης προς τους ακολούθους της Ελεύθερης Ινδίας από προδότες και συνεργάτες «στους μεγαλύτερους μεταξύ των πατριωτών». [9] [10] Δεδομένης της παλίρροιας του μαχητικού εθνικισμού που πέρασε από την Ινδία και τη δυσαρέσκεια και τις εξεγέρσεις που ενέπνευσε, είναι συζητήσιμο ότι ο πρωταρχικός στόχος της, να αναπτύξει τη δημόσια δυσαρέσκεια και τις εξεγέρσεις εντός των ινδικών τάξεων του Βρετανικού Ινδικού Στρατού για την ανατροπή των Βρετανών, ήταν τελικά επιτυχής. [11]