Ρήγμα του Αγίου Ανδρέα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Ρήγμα του Αγίου Ανδρέα ή Σαν Αντρέας είναι ηπειρωτικό ρήγμα μετατόπισης που εκτείνεται για περίπου 1.200 χιλιόμετρα κατά μήκος της Καλιφόρνιας. Σχηματίζει το τεκτονικό όριο μεταξύ της πλάκας του Ειρηνικού και της πλάκας της Βόρειας Αμερικής και η κίνησή του είναι οριζόντια. Το ρήγμα χωρίζεται σε τρία τμήματα, το καθένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετικό βαθμό κινδύνου σεισμού. Ο ρυθμός ολίσθησης κατά μήκος του ρήγματος κυμαίνεται σε 20 με 35 χιλιοστά ανά έτος.[1]
Το ρήγμα εντοπίστηκε το 1895 από τον καθηγητή Άντριου Λώσον του Πανεπιστήμιου στο Μπέκλεϊ, ο οποίος ανακάλυψε τη βόρεια ζώνη. Συχνά περιγράφεται ότι πήρε το όνομά του από τη λίμνη Σαν Αντρέας, ένα μικρό υδάτινο σώμα που σχηματίστηκε σε μια κοιλάδα μεταξύ των δύο πλακών. Ωστόσο, σύμφωνα με μερικές από τις αναφορές του από το 1895 και το 1908, ο Λώσον το ονόμασε πραγματικά από τη γύρω κοιλάδα του Σαν Αντρέας.[2] Μετά τον σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906, ο Λόσον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ρήγμα επεκτάθηκε μέχρι τη νότια πλευρά.
Το 1953, ο γεωλόγος Τόμας Ντίμπλι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εκατοντάδες μίλια πλευρικής κίνησης θα μπορούσαν να προκύψουν κατά μήκος του ρήγματος. Ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Εν τω βάθει Παρατηρητήριο του Ρήγματος του Αγίου Ανδρέα (San Andreas Fault Observatory at Depth - SAFOD) κοντά στο Πάρκφιλντ, Μοντερέι, γεωτρήθηκε διαμέσω του ρήγματος κατά την περίοδο 2004-2007 για τη συλλογή υλικού και την πραγματοποίηση φυσικών και χημικών παρατηρήσεων για την καλύτερη κατανόηση της συμπεριφοράς του ρήγματος.[3]