آبهای بیاکسیژن
From Wikipedia, the free encyclopedia
آبهای بیاکسیژن به مناطقی از آب دریا یا آب شیرین گفته میشود که اکسیژن محلول[تعریف 1] در آنها یافت نمیشود. این وضعیت بیشتر در پهنههایی که تبادل آب آنها محدود است دیدهمیشود.
در اغلب موارد، اکسیژن از رسیدن به سطوح عمیقتر توسط یک مانع فیزیکی (گل و لای) یا طبقهای از آب با تراکم چگالی، مثل آبهای زیادنمکدار[تعریف 2]، جلوگیری میشود. شرایط بیاکسیژنی در صورتی رخ خواهد داد که نرخ اکسیداسیون مواد آلی توسط باکتریها بیشتر از تأمین اکسیژن محلول در آب است.
آب بیاکسیژن یک پدیده طبیعی است[1] و در طول تاریخ زمینشناسی رخداده است. حوضههای بیاکسیژن در حال حاضر برای مثال در دریای بالتیک[2] و در جاهای دیگر (پایین را ببینید) وجود دارند. به تازگی، نشانههایی دیدهشدهاند که انباشت آب باعث گسترش آبهای بیاکسیژن در مناطقی مثل دریای بالتیک و خلیج مکزیک گشتهاست.[3]