ابن مقفع
نویسنده و مترجم ایرانی در سدهٔ دوم هجری / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابومحمد عبدالله ابن مقفع با نام اصلی روزبه پور دادویه معروف به اِبْنِ مُقَفَّع (زادهٔ ۱۰۴ در جور فیروز آباد کنونی – درگذشتهٔ ۱۴۲ هجری قمری در بغداد) نویسنده و مترجم ایرانی آثار پارسی میانه به زبان عربی ساکن بصره بود. او با کنیهٔ «أبی محمد» نیز شناخته میشد. ابن مقفع از برجستهترین نمایندگان تفکر علمی در سدهٔ دوم هجری است.[1]
اطلاعات اجمالی ابن مقفع, زادهٔ ...
ابن مقفع | |
---|---|
زادهٔ | ۱۰۶ قمری در آن زمان جور امروزه فیروز آباد |
درگذشت | ۱۴۲ قمری (سوزانده شد) بغداد |
محل زندگی | فارس ، اهواز، بصره |
ملیت | ایرانیتبار |
دیگر نامها | عبدالله |
پیشه | نویسنده و مترجم |
آثار | کلیله و دمنه، سیرالملوک |
سبک | ادبیات ترجمه |
عنوان | ابن مقفع |
دوره | قرن دوم هجری |
فرزندان | محمد |
والدین | دادویه |
بستن
روزبه کتابهای زیادی از پارسی میانه به عربی برگرداند. از میان کتابهایی که روزبه ترجمه کرد میتوان از کلیله و دمنه، تاجنامهٔ انوشیروان، آییننامه، سخنوری بزرگ (الأدب الکبیر) و سخنوری خُرد (الأدب الصغیر) نام برد. تاجنامهٔ انوشیروان، با نام یادداشت های خسرو انوشیروان به پژوهش رحیم زاده صفوی منتشره شده تنها ترجمه کلیله و دمنه توسط نصرالله منشی از روی ترجمه عرب ابن مقفع در دست هست