ایبوگین
ایبوگیئن / From Wikipedia, the free encyclopedia
ایبوگین یا ایبوگائین (به انگلیسی: Ibogaine) یک سایکو اکتیو روانگردان طبیعی است که در خانواده گیاهان خرزهرهایان میباشد مانند تبرنارته ایبوگا، وواکانگا آفریکانا.[2] ایبوگائین روانگردان با خواص متفرقه است.
دادههای بالینی | |
---|---|
روش مصرف دارو | Oral |
کد ATC |
|
وضعیت قانونی | |
وضعیت قانونی |
|
شناسهها | |
| |
شمارهٔ سیایاس |
|
پابکم CID | |
کماسپایدر |
|
UNII | |
ChEMBL | |
CompTox Dashboard (EPA) | |
ECHA InfoCard | 100.001.363 |
دادههای فیزیکی و شیمیایی | |
فرمول شیمیایی | C۲۰H۲۶N۲O۱ |
جرم مولی | ۷۰۰۲۳۱۰۴۴۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰♠۳۱۰٫۴۴۱ g·mol−1 |
مدل سه بعدی (جیمول) | |
نقطه ذوب | ۱۵۲ تا[ابزار تبدیل: یکای ناشناخته] |
| |
| |
(صحتسنجی) |
تحقیقات مقدماتی نشان میدهد که ممکن است به ترک اعتیاد به مواد مخدر کمک کند؛[2] با این حال، اطلاعات دقیقی در مورد انسان وجود ندارد.[3] استفاده از آن با عوارض جانبی جدی و مرگ مرتبط است. بین سالهای ۱۹۹۰ و ۲۰۰۸، ۱۹ مورد مرگ و میر ناشی از مصرف ایبوگائین بهطور مشکوک گزارش شد، که از این تعداد شش نفر از نارسایی حاد قلبی یا گرفتگی قلبی رنج میبردند. از تعداد افرادی که بدون عوارض از این دارو استفاده کرده و نتیجه مثبت گرفتهاند اطلاعی در دست نیست.[2] این دارو به عنوان یک درمان برای اعتیاد به مواد مخدر در برخی کشورها مورد استفاده قرار میگیرد. اما ممنوعیت آن در کشورهای دیگر باعث کند شدن تحقیقات علمی روی آن شدهاست.[4] ایبوگائین نیز برای تسهیل خودآزمایی روانشناختی و روانشناسی روانشناختی مورد استفاده قرار میگیرد. شایان ذکر است که مشتقات ایبوگائین با خواص روانگردانی در حال توسعه هستند.[5]
تولید و مصرف صمغ درخت تبرنارته ایبوگ، برای اولین بار توسط افراد قبیله کوتولههای پیگمهها واقع در قبیله گابن آفریقای مرکزی که دانش بوتی را دارند انجام شدهاست. کاشفان فرانسوی که به آفریقا رفته بودند به نوبه خود از قبیله بوتی یادگرفتند و در ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۰ ایبگا را به اروپا وارد کردند و در فرانسه، در لامارنر به بازار عرضه شدند.
مواد حاوی ایبوگائین برای اهداف دارویی و مراسم مذهبی توسط روحانیون بوتی استفاده میشوند که ادعا میکنند از پیگمهها آموختهاند. اولین بار در سال ۱۹۶۲ توسط هوارد لتسف به عنوان داروی ضد اعتیادآور معرفی شد، اما استفاده از آن در غرب به حداقل یک قرن پیش از آن بر میگردد. در فرانسه از آن به عنوان لیمبرین Lambarène به عنوان محرک مورد استفاده قرار گرفت. همچنین، سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (CIA) اثرات ایبوگائین را در دهه ۱۹۵۰ مورد مطالعه قرار دادهاست.[6]
ایبوگائین یک ایندول آلکالوئید است که توسط استخراج از گیاه ایبوگا یا نیمه سنتز از وکانژین ترکیبی مواد اولیه،[7][8] دیگر آلکالوئیدهای گیاهی به دست میآید. سنتز کامل ایبوگائین در سال ۱۹۵۶ انجام شد.[9] توضیح ساختاری توسط کریستالوگرافی اشعه ایکس در سال ۱۹۶۰ تکمیل شد.[10][11]