تاریخ کره جنوبی
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریخ کره جنوبی بهطور رسمی با تأسیس آن در ۱۵ اوت ۱۹۴۸ آغاز میشود. کره در پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ بهطور اداری تقسیم شد. از آنجا که کره در زمان جنگ جهانی دوم تحت کنترل ژاپن بود، به دلیل داشتن قلمرو ژاپنی، رسماً با دشمن متفقین بود. تسلیم بی قید و شرط ژاپن منجر به تقسیم کره به دو منطقه اشغالی (مشابه چهار منطقه در آلمان) شد، در حالی که ایالات متحده نیمه جنوبی شبه جزیره را اداره میکرد و اتحاد جماهیر شوروی نیز منطقه شمال مدار ۳۸ درجه شمالی را اداره میکرد. این تقسیم قرار بود موقت باشد (همانطور که در آلمان بود) و برای اولین بار بعد از اینکه ایالات متحده، انگلستان، اتحاد جماهیر شوروی و جمهوری چین میتوانستند یک دولت واحد را برای شبه جزیره ترتیب دهند، یک کره متحد را به مردم بازگرداند.
دو طرف نتوانستند در مورد اجرای هیئت امنای مشترک بر سر کره به توافق برسند که در سال ۱۹۴۸ به تأسیس دو دولت جداگانه هم راستا با کمونیست جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره شمالی) و هم راستا با غرب جمهوری اول کره منجر شد. در ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ جنگ کره آغاز شد. پس از ویرانیهای فراوان، جنگ در ۲۷ ژوئیه سال ۱۹۵۳ پایان یافت و وضع موجود در سال ۱۹۴۸ دوباره احیا شد، زیرا نه حزب جمهوری خلق کره و نه جمهوری اول نتوانستند بخش دیگری از کره تقسیم شده را تسخیر کنند. این شبه جزیره توسط منطقه غیرنظامی کره تقسیم شده و دو دولت مجزا به نهادهای سیاسی موجود کره شمالی و کره جنوبی تثبیت شدهاند.
تاریخ کره جنوبی با دورههای متفاوتی از حکومت دموکراتیک و استبدادی مشخص شدهاست. دولتهای غیرنظامی معمولاً از جمهوری اول کره ایسونگمن ری تا جمهوری ششم معاصر شماره گذاری میشوند. جمهوری اول، که از ابتدای آغاز بحثبرانگیز بود، تا فروپاشی آن در سال ۱۹۶۰ بهطور فزاینده ای استبدادی شد. جمهوری دوم به شدت دموکراتیک بود، اما در کمتر از یک سال سرنگون شد و دیکتاتوری نظامی استبدادی جایگزین آن شد. جمهوریهای سوم، چهارم و پنجم از نظر اسمی دموکراتیک بودند اما بهطور گسترده به عنوان ادامه حکومت نظامی در نظر گرفته میشوند.[1] با جمهوری ششم، این کشور به تدریج در یک دموکراسی لیبرال تثبیت شدهاست.
کره جنوبی از بدو تأسیس، شاهد پیشرفت چشمگیر در آموزش، اقتصاد و فرهنگ بودهاست. از دهه ۱۹۶۰ این کشور از یکی از فقیرترین کشورهای آسیا تا یکی از ثروتمندترین کشورها در جهان توسعه یافتهاست. آموزش، به ویژه در سطح آموزش عالی، به طرز چشمگیری گسترش یافتهاست. گفته میشود که یکی از " چهار ببر آسیایی " کشورهای در حال ظهور آسیا به همراه سنگاپور، تایوان و هنگ کنگ است.[2][3]