جامو و کشمیر (امیرنشین نوابی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
جامو و کشمیر که با نامهای کشمیر و جامو نیز شناخته میشود،[1] یک امیرنشین نوابی تحت حکومت کمپانی هند شرقی از ۱۸۴۶ تا ۱۸۵۸ و خراج گزار (یا تحت قیمومیت تاج و تخت بریتانیا بود.[2][3] از سال ۱۸۵۸ تا تجزیه هند در سال ۱۹۴۷ به یک سرزمین مورد مناقشه تبدیل شد که اکنون توسط سه کشور چین، هند و پاکستان اداره میشود.[4][5][6]
جامو و کشمیر | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
۱۸۴۶–۱۹۵۲ | |||||||||||||
نقشه کشمیر که مرزهای امیرنشین نوابی در آن با رنگ قرمز تیره مشخص شدهاست. | |||||||||||||
وضعیت | امیرنشین نوابی | ||||||||||||
پایتخت | |||||||||||||
زبان(های) رایج | کشمیری، دوگری، لداخی، بالتی، شینا، پهاری-پتهواری، گوجاری، کوندال شاهی، بهادرواهی، بوروشسکی، بروکسکات، دوماکی، کهواری، بطری، پورگی، زنگسکاری، تبتی، پنجابی، هندوستانی (اردوی هندی)، سانسکریت | ||||||||||||
دین(ها) | هندوئیسم (رسمی)، اسلام (اکثریت)، بودیسم، جینیسم، سیک | ||||||||||||
حکومت | امیرنشین نوابی | ||||||||||||
مهاراجه | |||||||||||||
• ۱۶ مارس ۱۸۴۶ – ۳۰ ژوئن ۱۸۵۷ | گلاب سینگ (اولین) | ||||||||||||
• ۲۳ سپتامبر ۱۹۲۵ – ۱۷ نوامبر ۱۹۵۲ | هری سینگ (آخرین) | ||||||||||||
دیوان | |||||||||||||
• ۱۵ اکتبر ۱۹۴۷ – ۵ مارس ۱۹۴۸ | مهرچند ماهاجان (اولین) | ||||||||||||
• ۵ مارس ۱۹۴۸ – ۱۷ نوامبر ۱۹۵۲ | شیخ عبدالله (آخرین) | ||||||||||||
تاریخ | |||||||||||||
۱۸۴۶ | |||||||||||||
• استقلال از راج بریتانیا | ۱۵ آگوست ۱۹۴۷ | ||||||||||||
۲۲ اکتبر ۱۹۴۷ | |||||||||||||
• پیوستن به اتحاد هند | ۲۶–۲۷ اکتبر ۱۹۴۷ | ||||||||||||
• ایالت مشروطه هند | ۱۷ نوامبر ۱۹۵۲ | ||||||||||||
• فروپاشی | ۱۹۵۲ | ||||||||||||
| |||||||||||||
امروز بخشی از | هند (جامو و کشمیر، لداخ) پاکستان (کشمیر آزاد، گلگت-بلتستان) |
این امیرنشین نوابی پس از جنگ اول انگلیسها و سیکها، زمانی که کمپانی هند شرقی، دره کشمیر [7] را به عنوان غرامت جنگی از سیکها ضمیمه کرده بود، ایجاد شد که سپس آن را به ۷٫۵ میلیون روپیه به گلاب سینگ، راجای جامو فروخت.
در زمان تجزیه هند و ادغام سیاسی هند، هاری سینگ، حاکم امیرنشین جامو، تصمیمگیری در مورد آینده ایالت خود را به تأخیر انداخت. با این حال، یک شورش در مناطق غربی ایالت و هم چنین به دلیل حمله مهاجمانی در همسایگی با حمایت پاکستان از استان مرزی شمال غربی، او را مجبور به تصمیمگیری کرد. در ۲۶ اکتبر ۱۹۴۷، هاری سینگ[8] در ازای انتقال ارتش هند به کشمیر، برای درگیر شدن با نیروهای تحت حمایت پاکستان، به هند پیوست.[9] مناطق غربی و شمالی که اکنون به نام کشمیر آزاد و گلگت-بلتستان شناخته میشوند، به کنترل پاکستان درآمد، در حالی که قلمرو باقی مانده تحت کنترل هند باقی ماند و بعدها به ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند تبدیل شد.