حساسیت به اقلیم
From Wikipedia, the free encyclopedia
حساسیت به آب و هوا (انگلیسی: Climate sensitivity) اندازهگیری میزان سرد یا گرم شدن آب و هوای زمین پس از تغییر در سیستم آب و هوا است، به عنوان مثال، آن چقدر برای دو برابر شدن غلظت دیاکسید کربن (CO2) گرم خواهد شد.[1] از نظر فنی، حساسیت به آب و هوا میانگین تغییر در دمای سطح زمین در پاسخ به تغییرات اجبار تابشی، اختلاف بین انرژی ورودی و خروجی زمین است.[2] حساسیت به آب و هوا یک معیار اصلی در اقلیمشناسی است،[3] و یک مرکز تمرکز برای دانشمندان اقلیم است، که میخواهند عواقب نهایی تغییرات اقلیمی انسانی را درک کنند.
سطح زمین در نتیجهٔ مستقیم افزایش CO۲ در جَو، و همچنین افزایش غلظت سایر گازهای گلخانهای مانند نیتروز اکسید و متان گرم میشود. افزایش دما تاثیرهای ثانویهای بر سیستم آب و هوایی دارد، مانند افزایش بخار آب جوی، که خود نیز یک گاز گلخانهای است. از آنجا که دانشمندان دقیقاً نمیدانند که این بازخوردهای اقلیمی چقدر قوی هستند، پیشبینی دقیق میزان گرمایش حاصل از افزایش مشخص غلظت گازهای گلخانهای دشوار است.