ذخیره انرژی شبکه
From Wikipedia, the free encyclopedia
ذخیرهسازی انرژی شبکه (که به آن ذخیره انرژی در مقیاس بزرگ نیز گفته میشود)، مجموعه ای از روشهایی است که برای ذخیره انرژی در مقیاس بزرگ در یک شبکه برق الکتریکی، استفاده میشود. انرژی الکتریکی در مواقعی که تولید برق فراوان و ارزان است (به ویژه از منابع انرژی متناوب مانند برق تجدیدپذیر از نیروی باد، نیروی جزر و مد و انرژی خورشیدی)، یا زمانی که تقاضای مصرف برق کم است، ذخیره میشود و بعداً زمانی که تقاضا افزایش یابد، به شبکه برق بازگردانده میشود.
از سال ۲۰۲۰، بزرگترین شکل ذخیرهسازی انرژی شبکه، شامل احداث سد و نیروگاههای برق آبی و همینطور نیروگاههای برق آبی با ذخیره پمپ بودهاست.[1][2]
پیشرفتها در ذخیرهسازی انرژی با باتری، پروژههای تجاری را قادر میسازد تا انرژی را در زمان اوج تولید، ذخیره کرده و در زمان اوج تقاضا یا زمانی که تولید بهطور غیرمنتظره کاهش مییابد، آزاد کنند تا به این ترتیب زمان لازم را برای پاسخ منابع انرژی کندتر فراهم کند.
هیدروژن سبز، که از الکترولیز آب با کمک الکتریسیته حاصل از منابع تجدیدپذیر یا منابع انرژی منتشر کننده کم کربن، تولید میشود، از دید هزینههای سرمایهگذاری، ابزاری مقرونبهصرفهتر برای ذخیرهسازی انرژی تجدیدپذیر به صورت طولانی مدت تر نسبت به منابع برق آبی یا باتری یا تلمبه ذخیره ای است.[3][4]
دو جایگزین برای ذخیرهسازی شبکه، استفاده از نیروگاههای اوج مصرف (نیروگاه قله ای)، برای پر کردن شکافهای عرضه و تقاضا و انتقال بار مصرفی به زمانهای دیگر شبانه روز است.