زبانهای چینی
خانوادهای از زبانهای چینی-تبتی / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانهای چینی شاخه اصلی خانواده زبانهای چینی-تبتی را تشکیل میدهند. غالباً مطرح میشود که بین زبانهای چینی و سایر اعضای خانواده (زبانهای تبتی-برمهای) اختلاف اساسی وجود دارد، اما این نظر توسط تعداد فزایندهای از محققان رد میشود. زبانهای بای، که طبقهبندی آنها دشوار است، ممکن است شاخه ای جداشده از چینی کهن و جزئی از خانواده زبانهای چینی باشد.[3]
چینی | |
---|---|
پراکنش: | چین |
تبار: | چینی-تبتی
|
زیرگروهها: |
بای؟
|
ایزو ۵–۶۳۹ | zhx |
گلاتولوگ | sini1245 (چینی)[1] macr1275 (بای)[2] |
نقشه پراکندگی زبانهای چینی |
زبانهای چین (انگلیسی: Languages of China) زبانهایی هستند که در چین صحبت میشوند. زبان غالب در چین که به هفت گروه زبان اصلی (که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیمبندی میشوند) تقسیم میشود، به عنوان هانیو (چینی ساده شده: 汉语؛ چینی سنتی: 漢語؛ پینین: هاننی) شناخته میشود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه میشود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل میشود که از نظر ساختشناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبانهایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفتهاند شامل زبان چینی، زبان مغولی، زبان تبتی، زبان اویغوری و زبان ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شدهاست. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونههای مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت میکنند که در حدود ۷۱ درصد جمعیت این کشور میباشند.