شبانه (نقاشی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
نقاشی شبانه اصطلاحی است که توسط جیمز ابوت مکنیل ویستلر برای توصیف یک سبک نقاشی که صحنههای تداعیکنندهٔ شب یا اجسام ظاهرشده در پردهای از نور، در گرگومیش یا در غیاب نور مستقیم به تصویر میکشد، اختراع شد. در کاربرد گستردهتر، این اصطلاح به هر نقاشی از صحنه شب،[3] یا قطعه شب، مانند دیدهبان شب رامبراند اشاره دارد.
ویسلر از این اصطلاح در عنوان آثارش برای نشاندادن نقاشیهایی با «حال و هوای رؤیایی و متفکر» با استفاده از یک نام موسیقی استفاده کرد.[4] او همچنین با استفاده از اصطلاحات مرتبط با موسیقی، مانند «سمفونی»، «هارمونی»، «مطالعه» یا «تنظیم»، برای تأکید بر کیفیت آهنگ و آهنگسازی و بیتوجهی به محتوای روایی، آثار را عنوان کرد (و عناوین دوباره داد).[5] استفاده از اصطلاح «شبانه» را میتوان با جنبش تونالیسم آمریکایی در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ مرتبط کرد که «با نور ملایم و منتشر، تناژ خاموش و اشیاء طرحدار مهآلود مشخص میشود، که همهٔ آنها آثار را با یک حس روحیهٔ قوی آغشته میکنند.» در کنار صحنههای زمستانی، شبگردیها موضوع رایج تونالیستها بودند.[6] فردریک رمینگتون نیز از این اصطلاح برای صحنههای شبانهٔ خود از غرب قدیمی آمریکا استفاده کردهاست.[7][8]