شهابالدین یحیی سهروردی
فیلسوف نامدار ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
با شهابالدین عمر سهروردی اشتباه نشود.
شهاب الدین یحیی بن حبش بن امیرک ابوالفتوح سُهرَوَردی، ملقب به شهابالدین سهروردی، معروف به شیخ اشراق[1]، شیخ مقتول و شیخ شهید[2](۵۴۹–۵۸۷ ق / ۱۱۵۴–۱۱۹۱ م) فیلسوف نامدار ایرانی[3][4] بود. او اهل شهر سهرورد زنجان است. وی از بزرگترین فلاسفه تاریخ ایران است که حکمت خسروانی ایران باستان را احیا کرد. وی در اصول فقه و فقه نیز ید طولایی داشته و شاعر هم بوده است.[1]
اطلاعات اجمالی شهابالدین سهروردی, زادهٔ ...
شهابالدین سهروردی | |
---|---|
زادهٔ | ۵۴۹ ق / ۱۱۵۵ م سهرورد، زنجان، ایران |
درگذشت | ۵ رجب ۵۸۷ ق (۳۷–۳۶ سال) ۲۹ ژوئیه ۱۱۹۱ م قلعه حلب، سوریه |
آرامگاه | حلب |
ملیت | ایرانی |
دیگر نامها |
|
کارهای برجسته | حکمة الاشراق تلویحات |
دوره | ملک ظاهر |
مکتب | اشراق |
استادان | مجدالدین جیلی ظهیرالدین قاری |
شاگردان | شمس الدین شهرزوری |
علایق اصلی | عرفان، فلسفه |
تأثیرگرفته از | |
تأثیرگذار بر | |
بستن
و همچنان شیخ اشراق (شهاب الدین سهروردی) بنیانگذار فلسفه اشراقی میباشند، که در مقابل فلسفه ارسطویی (مشاء) عرض اندام کرده است.