فتنه اول
درگیری خلیفه علی و شورشیان (۶۵۶–۶۶۱ م) / From Wikipedia, the free encyclopedia
فتنهٔ اول یا فتنهٔ کشته شدن عثمان (به عربی: فتنة مقتل عثمان) نخستین دوره از جنگهای داخلی مسلمانان و متشکل از زنجیرهای از شورشها و جنگهای داخلی است که از ۶۵۶ تا ۶۶۱ میلادی خلافت راشدین را دستخوش ناآرامی ساخت. این جنگها با شورش علیه عثمان و کشتهشدن وی آغاز شد و در طول دوران خلافت علی به طول انجامید و شش ماه پس از کشتهشدن علی، با صلح حسن و معاویه پایان یافت.[3]
اطلاعات اجمالی فتنه اول, تاریخ ...
فتنه اول | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از فتنهها | ||||||||
منطقه تحت کنترل علی
منطقه تحت کنترل معاویه | ||||||||
| ||||||||
طرفهای درگیر | ||||||||
خلافت راشدین | نیروهای معاویه و عایشه | خوارج | ||||||
فرماندهان و رهبران | ||||||||
علی X حسن بن علی (مجروح) مالک اشتر X عمار یاسر † محمد بن ابیبکر † حجر بن عدی جابر بن عبدالله انصاری |
عایشه طلحه † زبیر بن عوام † معاویة بن ابیسفیان عمرو عاص (مجروح) مروان بن حکم (اسیر) | عبدالله بن وهب راسبی † | ||||||
تلفات و خسارات | ||||||||
مجموع: ۲۵٬۴۰۷–۲۵٬۵۱۳+
| مجموع: ۴۷٬۵۰۰+ | ۲٬۴۰۰ |
بستن
این جنگهای داخلی باعث شد پیشروی اعراب در آنسوی مرزهای خراسان و سیستان و در شمال آفریقا متوقف شود. سپاه شام نیز از پیشروی به سوی قسطنطنیه بازماند و امپراتوری بیزانس فرصتی برای تجدید قوا یافت. همچنین اقوام تابعه در بسیاری مناطق سر به شورش برداشتند، اگرچه هیچیک از این شورشهای محلی در درازمدت قرین موفقیت نبود.