فرهنگ کافهنشینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
کافهنشینی مفهومی فراتر از رفتن به کافه، قهوهخانه، چایخانه، کافیشاپ و مانند آنها دارد و معمولاً به کنشی اجتماعی اشاره دارد که ریشههای آن به سدههای هجده و نوزده اروپایی و دوران انقلاب فرانسه و انقلابهای سیاسی این پهنه بر میگردد. کافهنشینی عمدتاً در اقامتگاه افراد نیکوکار و فرهنگی و دارا برگزار میشد؛ که از هنرمندان و اندیشمندان نامدار پشتیبانی میکردند. کلوبهای انقلابی در انقلاب ۱۷۸۹ فرانسه را نیز میتوان نوعاً آغاز کافهنشینی (شاید سیاسی) دانست؛ یعنی گرد هم آمدن در یک محیط بیرونی، برای سرگرمی و همزمان بحث و گفتگو. این کنش در سده بیستم تا دهه ۱۹۸۰ به شدت رشد کرد و هر بار که جنبشهای اجتماعی پدیدار میشد، کافهنشینی هم فراگیرتر میشد. و از دهه ۱۹۶۰ همراه با مفهوم روشنفکری و دیگر شیوهها به کشورهای دیگر جهان نیز سرایت کرد.[1]
با این همه، از یکی دو دهه پیش، اندک اندک با شیوههای دیگری جایگزین شد که فضا و مکان را به صورت دیگری تعریف میکردند؛ ولی در آنها نیز مسئله بسیار بیشتر از گذران اوقات فراغت با آسایش و بدون اندیشه، ورود سیستم اندیشه و جدل فکری در اوقات فراغت در یک حوزه عمومی بود.[1]