فهرست میراث جهانی در پاکستان
From Wikipedia, the free encyclopedia
میراث جهانی در پاکستان شامل ۶ اثر فرهنگی در پاکستان میباشد. پاکستان ۲۳ ژوئیه ۱۹۷۶ به این کنوانسیون پیوست و تا سال ۲۰۲۰ افزون بر ۶ سایت ثبت شده ۲۶ سایت نیز از این کشور در فهرست آزمایشی قرار گرفتهاست.[1] سایتهای میراث جهانی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، یونسکو مکانهایی هستند که دارای اهمیت فرهنگی یا طبیعی هستند، همانطور که در پیماننامه میراث جهانی، که در سال ۱۹۷۲ تأسیس شده، شرح داده شدهاست. طبق کنوانسیون یونسکو هر اثری پس از ثبت توسط این کمیته باید از سوی کشور نگهدارنده اثر مورد توجه ویژه قرار گیرد و انجام هرگونه دخل و تصرف یا اقدامی که باعث به خطر افتادن آن شود، ممنوع است.[2]
اولین مکانهایی که در پاکستان در فهرست میراث جهانی قرار گرفتند، خرابههای باستانشناسی در موهنجو دارو، ویرانههای بودایی تخت باهی و بقایای شهر سری بهلول و تاکسیلا بودند که هر سه آنها بهعنوان مکانهایی با اهمیت فرهنگی در سال ۱۹۸۰ ثبت شدند. در سال ۱۹۸۱ دو محوطه دیگر به نامهای قلعه و باغهای شالامار در لاهور و بناهای تاریخی در ماکلی ثبت شدند. قلعه و باغ «شالیمار» در شهر لاهور ایالت پنجاب بدستور «شاه جهان»، امپراتور گورکانی در سال ۱۶۴۱ میلادی توسط ملا علاءالملک تونی، از معماران مشهور ایرانی قرن ۱۱ هجری ساخته شدهاست. آخرین سایتی که به عنوان یک سایت میراث جهانی در این کشور تعیین شد، قلعه روهتاس در سال ۱۹۹۷ بود. همه ۶ مکان ثبت شده و بیست و پنج مکان آزمایشی در زیر دسته فرهنگی فهرست شدهاند.[1]
در سال ۱۹۷۴، پس از درخواست دولت پاکستان، یونسکو کمپین بینالمللی حفاظت از موهنجو دارو را راه اندازی کرد و تا سال ۱۹۹۷ ادامه داشت و حدود ۸ میلیون دلار آمریکا از کشورهای عضو برای اقدامات حفاظتی در مقیاس بزرگ با هدف حفاظت از سایت در برابر سیل، اجرای فعالیتهای ظرفیت سازی ملی و نصب یک آزمایشگاه حفاظت و نظارت بسیج شد. کمپین حفاظتی شامل کنترل آبهای زیرزمینی از طریق نصب چاههای لوله، حفاظت از بقایای ساختاری و محوطه سازی بود. این فعالیتها توسط کارشناسان ملی و بینالمللی و با مشارکت جوامع محلی انجام شد. به لطف این کمپین، حدود ۱۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان، از جمله دانشآموزان، در مورد موهنجو دارو و تمدن باستانی سند مطلع شدند.[3]
در آغاز قرن بیست و یکم، نگرانی در مورد از بین رفتن کامل دو اثر قلعه و باغ شالامار و تخریب جزئی وجود داشت. تشخیص داده شد که این ملک توسط خطر جدی و خاص تهدید میشود که نیاز به عملیات عمده برای اطمینان از حفاظت از این اجزای ضروری مجموعه بنای تاریخی و باغ در داخل ملک است؛ بنابراین، در نوامبر ۲۰۰۰، مقامات پاکستان از کمیته میراث جهانی درخواست کردند که قلعه و باغهای شالامار در لاهور را در فهرست میراث جهانی در خطر ثبت کند و ابراز امیدواری کردند که آگاهی عمومی را در سطح ملی و بینالمللی در مورد اهمیت حفظ این مکان استثنایی که همچنان یک مکان زنده است افزایش دهد.[4]
سال ۲۰۱۷ یک کارگاه بین منطقهای با عنوان میراث جهانی و توسعه پایدار: نقش جوامع محلی در موزه ملی کراچی پاکستان توسط مرکز میراث جهانی با همکاری نزدیک با دفتر یونسکو در اسلامآباد و اداره باستانشناسی دولت استان سند برگزار شد. این کارگاه که توسط وزیر فرهنگ، گردشگری و آثار باستانی دولت سند و نماینده یونسکو در پاکستان افتتاح شد، کارشناسانی از بنگلادش، ایران، اردن، نپال، عمان و پاکستان را گرد هم آورد تا نقش میراث را به عنوان یک عامل برای توسعه پایدار به نمایش بگذارند.[5]