مأمون
خلیفۀ عباسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوالعباس عبدالله المأمون بن هارون الرشید (عربی: أبو العباس عبدالله بن هارون الرشيد؛ ۱۴ سپتامبر ۷۸۶ – ۹ اوت ۸۳۳) نامدار به مأمون (عربی: المأمون)، هفتمین خلیفه از خلافت عباسی بود که از ۸۱۳ تا زمان مرگش در ۸۳۳ حکمرانی کرد. پس از جنگی داخلی، یکپارچگی خلافت عباسی بهدلیل شورشها و ظهور نیروهای محلی تضعیف شده بود. در این زمان مأمون جانشین برادر ناتنی خود، امین شد. بخش اعظم حکمرانی داخلی او صرف لشکرکشیها برای آرامسازی وضعیت خلافت شد.
مأمون المأمون | |||||
---|---|---|---|---|---|
هفتمین خلیفه از خلافت عباسی | |||||
سلطنت | ۲۷ سپتامبر ۸۱۳ – ۷ اوت ۸۳۳ | ||||
پیشین | امین | ||||
جانشین | معتصم | ||||
زاده | ۱۴ سپتامبر ۷۸۶ بغداد، خلافت عباسی | ||||
درگذشته | ۷ اوت ۸۳۳ (۴۶ سال) طرسوس، خلافت عباسی (اکنون استان مرسین، ترکیه) | ||||
آرامگاه | |||||
همسر | |||||
فرزند(ان) |
| ||||
| |||||
دودمان | عباسی | ||||
پدر | هارونالرشید | ||||
مادر | مراجل |
مأمون بهخوبی دانش را آموخته بود و علاقهٔ چشمگیری به دانشاندوزی داشت. او در ترویج نهضت ترجمه، شکوفایی دانش و علوم در بغداد، و انتشار کتاب خوارزمی که اکنون بهنام الجبر والمقابله شناخته میشود، نقش داشت و به فلسفه بسیار علاقهمند بود و مترجمانی را به ترجمهٔ کتب یونانی گمارد.[1] او همچنین بابت حمایت از طریقت معتزله و بابت زندانی کردن امام احمد بن حنبل، افزایش آزار مذهبی (محنه) و از سرگیری جنگهای گسترده با امپراتوری بیزانس شناخته شدهاست.[نیازمند منبع]