معماری دودمان سونگ
From Wikipedia, the free encyclopedia
معماری دودمان سونگ (۹۶۰–۱۲۷۹) برای پاگوداهای بودایی مرتفعش، پلهای چوبی و سنگی عظیمش، آرامگاههای باشکوهش، و کاخهای مجملش شناخته میشود. با اینکه پیش از دوران سونگ آثار ادبی در باب معماری وجود داشتهاست، نوشتههای معمارانه در این دوران توسعه یافت و به شکلی حرفهای درآمد که ابعاد و مصالح کاری را به شیوهای منظم و موجز توصیف میکند. بهعلاوهٔ بناهایی که امروزه بر جای ماندهاند نقشهای حکاکیشده در سنگ، ترسیمات معماری، و تصویرسازیهایی که در کتب مختلف انجام شده راهنمای پژوهشگران در مورد معماری این دورانند.
در ساختار دیوانسالارانه و کنفوسیوسگرای دودمان سونگ، معماران، نجاران، استادکاران، و مهندسان جایگاه بالایی نداشتند. دانش معماری برای هزاران سال از سینه به سینه، معمولاً از صنعتکاری به پسرانش انتقال مییافت. همچنین مدرسهها و دیوانهایی دولتی برای ساختوساز و مهندسی وجود داشت. راهنماهای دولتی ساختوساز نیز برای صنعتکاران در استخدام دولت مرکزی و همچنین کارگاههای خصوصی در سراسر امپراتوری نگارش میشد.