هدایت تلویزیونی
From Wikipedia, the free encyclopedia
هدایت تلویزیونی (TGM) نوعی سیستم هدایت موشک با استفاده از دوربین تلویزیونی در موشک یا بمبهای گلایدی است که پس از شلیک، سیگنالهایی را به محل سکوی پرتاب خود میفرستد. در آنجا، یک افسر تسلیحات یا هدفگیری بمب، تصویر را روی صفحهٔ تلویزیون، تماشا میکند و اصلاحات را روی موشک، معمولاً از طریق یک لینک کنترل رادیویی، ارسال میکند؛ بنابراین، هدایت تلویزیونی، یک روش هدایت خودکار موشک و بمب نیست.
این مفهوم برای نخستین بار توسط آلمانیها در طول جنگ جهانی دوم بهعنوان یک سلاح ضدکشتی هواپایه بررسی شد. این روش، هواپیمای پرتابگر بمب یا موشک را بهطور ایمن از برد توپهای ضدهوایی مستقر در سایت هدف، دور نگه میداشت. بهترین نمونهٔ توسعهیافتهٔ آلمانها، هنشل ۲۹۳ بود که در نسخههای هدایت تلویزیونی، به مرحلهٔ عملیاتی نرسید. ایالات متحده نیز در طول این جنگ، تسلیحات مشابهی بهویژه جیبی-۴ و تیدیآر اینتراستِیت را آزمایش کرد اما فقط تعداد کمی از آنها بهصورت تجربی آزمایش شدند.
چندین سیستم هدایت تلویزیونی، بعد از جنگ، بهصورت عملیاتی مورد استفاده قرار گرفتند. مدل Blue Boar بریتانیا پس از آزمایشهای گسترده لغو شد، اما این طرح، بعداً مورد بازنگری قرار گرفت و برای ایفای نقش ضدکشتی، با موشک مارتل، یکپارچه شد. ایجیام-۶۲ والآی ایالات متحده نیز یک سیستم مشابه است که به یک بمب بدون منبع نیرو متصل است. موشک خا-۲۹ شوروی نیز عملکرد مشابهی با این سیستم دارد.
هدایت تلویزیونی هرگز بهطور گستردهای مورد استفاده قرار نگرفت، زیرا معرفی بمبهای هدایت لیزری و جنگافزارهای مبتنی بر جیپیاس بهطور کلی جایگزین آنها شدهاند. با اینحال، اینگونه جنگافزارها، در مواقعی خاص که رویکردهایی خاص یا دقت بیشتری مورد نیاز است، مفید هستند. یکی از موارد معروف بهکارگیری جنگافزارهای هدایت تلویزیونی، در جریان بمباران چاههای نفت عراق و نشت نفت در طول جنگ خلیج فارس بود که نیاز به دقت بالایی داشت.