هولوکاست در بلژیک
From Wikipedia, the free encyclopedia
هولوکاست در بلژیک به تعقیب و آزار، اخراج اجباری، و کشتار یهودیان و مردم کولی در بلژیک تحت اشغال آلمان نازی در جریان جنگ جهانی دوم گفته میشود. از میان ۷۵٬۰۰۰ یهودی که در ۱۹۴۰ در این کشور زندگی میکردند، نزدیک ۲۴٬۰۰۰ تن در جریان هولوکاست کشته شدند.
در آغاز جنگ، اکثریت جمعیت ۸ میلیونی بلژیک را کاتولیکها تشکیل میدادند و یهودیان با جمعیتی بالغ بر ۷۰–۷۵٬۰۰۰ تن بزرگترین اقلیت مذهبی کشور بهشمار میرفتند. بیشتر ایشان در شهرهای آنتورپ، بروکسل، شارلروآ و لیژ زندگی میکردند. اکثر آنها نیز مهاجرانی بودند که به دلیل آزار در آلمان نازی و شرق اروپا به بلژیک پناهنده شده بودند؛ از این رو تنها تعداد به نسبت کمتری از یهودیان آن کشور را شهروندان بلژیکی تشکیل میدادند.
انکی پس از نبرد بلژیک، حکومت نظامی بلژیک مجموعه ای از قوانین ضدیهودی را در اکتبر ۱۹۴۰ به تصویب رساند. کمیته دبیران کل از همان آغاز با تصویب این قوانین مخالفت کرد و حکومت نظامی نیز تمایل چندانی به تصویب معیارهای سختگیرانه بیشتر نشان نمیداد. در آوریل ۱۹۴۱، همدستان فلاندی بدون دستور مشخص از سوی مقامات آلمانی اقدام به تخریب دو کنیسه یهودی در آنتورپ و سوزاندن خانه ربی شهر در جریان پوگروم آنتورپ کردند. آلمانیها نیز اقدام به برپایی جودنراتی با عنوان «سازمان یهودیان بلژیک» (به فرانسوی: Association des Juifs en Belgique) در کشور کردند که همه یهودیان به ناچار میبایست عضو آن میشدند. به عنوان بخشی از راه حل نهایی، تعقیب یهودیان از ۱۹۴۲ به بعد افزایش پیدا کرد. از مه ۱۹۴۲، یهودیان ناچار به پوشیدن نشان زرد بر لباس خود در انظار همگانی شدند. با کمک فهرستهایی که «سازمان یهودیان بلژیک» از یهودیان ساکن کشور تهیه کرده بود، آلمانیها اقدام به اخراج یهودیان به اردوگاههای کار اجباری در لهستان کردند. یهودیان نخست میبایست به اردوگاه انتقالی مشلان منتقل میشدند، سپس از آنجا با قطارهایی به اردوگاههای کار اجباری، و اغلب اردوگاه آشوویتس، فرستاده میشدند. میان اوت ۱۹۴۲ تا ژوئیه ۱۹۴۴، نزدیک ۲۵٬۰۰۰ یهودی و ۳۵۰ کولی از بلژیک اخراج شدند و بیش از ۲۴٬۰۰۰ تن از ایشان پیش از آزادسازی اردوگاهها توسط نیروهای متفق کشته شدند.
از ۱۹۴۲ به بعد، مخالفت مردم محلی در بلژیک با بدرفتاری با یهودیان افزایش پیدا کرد. بیش از ۴۰ درصد یهودیان بلژیک به صورت پنهانی و در پناه مردم زندگی میکردند؛ بسیاری از ایشان توسط مردم نایهودی به ویژه روحانیون کاتولیک و راهبهها محافظت میشدند. عده ای دیگر نیز توسط گروههای مقاومت سازمانیافته از جمله کمیته دفاع از یهودیان (به فرانسوی: Comité de Défense des Juifs) کمک دریافت میکردند. بسیاری از این یهودیان به گروههای مقاومت پیوستند. در آوریل ۱۹۴۳، اعضای کمیته دفاع از یهودیان به یکی از قطارهای حامل یهودیان که به سوی آشوویتس میرفت حمله کردند و توانستند مسافران آن را نجات دهند.