کاربر:Amiralibasiri/صفحه تمرین
From Wikipedia, the free encyclopedia
در شیمی،فلزات نجیب فلزاتی هستند که مقاوم در برابر خوردگی و اکسیداسیون در هوا مرطوب میباشند (بر خلاف بسیاری از فلزات پایه). فهرست کوتاهی از فلزات نجیب شیمیایی (آن دسته از عناصر که تقریباً همه شیمیدانان با انها موافق هستند) شامل روتنیم (Ru)، رودیوم (Rh)، پالادیوم (Pd)، نقره (Ag)، اوسمیوم (Os)، ایریدیم (Ir)، پلاتین (Pt) و طلا (Au)است.[1] در فهرستهای جامع تر جیوه (Hg)،[2][3][4] رنیوم (Re)[5] و مس (Cu) نیز به عنوان فلزات نجیب شناخته میشوند. از سوی دیگر، تیتانیوم (Ti)، نایوبیم (Nb) و تانتالم (Ta) فلز نجیب بهشمار نمیروند، گرچه بسیار مقاوم در برابر خوردگی هستند.
در حالی که فلزات نجیب با ارزش میباشند - به دلیل نادر بودن آنها در پوسته زمین و مفید بودن آنها در زمینههایی مانند متالورژی، فناوریهای پیشرفته و تزئینات (جواهرات، هنر، مقدسات و غیره) - اصطلاحات «فلز نجیب» و «فلزات گرانبها» مترادف نیستند.
اصطلاح «فلز نجیب» به اواخر قرن ۱۴ بازمیگردد[6]و معانی مختلفی در زمینههای مختلف مطالعاتی و کاربرد دارد. فقط در فیزیک اتمی یک تعریف دقیق وجود دارد که تنها شامل مس، نقره و طلا است، زیرا در آنها زیر لایه D کاملاً را پر شدهاست. به همین دلیل لیستهای متفاوت بسیاری از «فلزات نجیب» وجود دارد. علاوه بر عملکرد اصطلاح «فلزات نجیب» به عنوان اسم مرکب، شرایطی وجود دارد که «نجیب» به عنوان صفتی برای اسم «فلز» استفاده میشود. «مجموعه گالوانیکی» سلسله مراتبی از فلزات (یا سایر مواد رسانای الکتریکی، از جمله کامپوزیتها و شبه فلزات) است که فلزات نجیب را به فلزات فعال تبدیل میکند و اجازه میدهد تا یک فرد پیش بینی کند که چگونه مواد در محیطی که برای تولید این مجموعهها تعامل دارند، رفتار میکنند. در این راستا، گرافیت نجیب تر از نقره است و نجیب بودن نسبی بسیاری از مواد به شدت به شرایط محیطی بستگی دارد.[7]