کاهش دریایخ شمالگان
From Wikipedia, the free encyclopedia
کاهش دریایخ شمالگان (انگلیسی: Arctic sea ice decline) در دهههای اخیر به دلیل ذوب شدن یخهای دریا در اقیانوس منجمد شمالی بیش از میزان یخ زدن آن در زمستان رخ دادهاست. اجبار گازهای گلخانهای عمدتاً مسئول کاهش وسعت یخ دریای قطب شمال است.[1]
یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ نشان داد که کاهش «سریعتر از مقدار پیشبینیشده» توسط شبیهسازی مدل بودهاست.[2] مطالعهای در سال ۲۰۱۱ نشان داد که میتوان آن را با تغییرپذیری داخلی که کاهش یخ دریا ناشی از گازهای گلخانهای را در چند دههٔ گذشته افزایش میدهد، تطبیق داد.[3] یک مطالعه در سال ۲۰۱۲، با مجموعهای از شبیهسازیهای جدید، نرخهای عقبنشینی را نیز پیشبینی کرد که تا حدودی کمتر از آن چیزی بود که واقعاً مشاهده شد.[4] پیامدهای کاهش یخ دریای قطب شمال ممکن است شامل موارد زیر باشد: تابستان بدون یخ، نقطه اوج، افزایش گرمایش قطب شمال، اختلال در گرداب قطبی، تغییرات شیمی اتمسفر، تغییرات رژیم جو، تغییرات در گیاهان، حیوانات و حیات میکروبی. تغییر گزینههای حمل و نقل و سایر تأثیرات بر انسان.
پنجمین گزارش ارزیابی IPCC هیئت بیندولتی تغییر اقلیم در ارزیابی (۲۰۱۴) به این نتیجه رسید که یخ دریا همچنان کاهش خواهد یافت.[5] این منطقه در گرمترین حالت خود دست کم در ۴۰۰۰ سال گذشتهاست[6] و فصل ذوب در سراسر قطب شمال با نرخ پنج روز در هر دهه (از ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۳) طولانی شدهاست، که از یخزدگی پائیزی بعدی طولانیتر شدهاست.[7] تغییرات یخ دریا به عنوان مکانیزمی برای تقویت قطبی شناخته شدهاست.[8]