کشتی پایگاه
From Wikipedia, the free encyclopedia
کشتیهای پایگاه، مهمترین کشتیهای جنگی هستند؛ و بهطور معمول بسیار بزرگتر از سایر کشتیهای نظامی است. کشتی پایگاه، معمولاً محل فرود هواپیماها یا کشتی اصلی یک ناوگان دریایی است.[1]
ویلیات اس. لیند در کتاب آمریکا کن وین (ص ۹۰) کشتی پایگاه را اینگونه تعریف مینماید: "یک کشتی پایگاه خصوصیاتی دارد: اگر کشتیهای پایگاه در نبرد شکست بخورند، در واقع نیروی دریایی شکست خورده است. در حالیکه ممکن است سایر بخشهای نیروی دریایی شکست خورده باشند، اما کشتیهای پایگاه همچنان به فعالیت خود ادامه دهند.
در زمینهٔ این مفهوم، طبقهبندی رسمی وجود ندارد، اما یک اصطلاح سودمند در راهبرد نیروی دریایی محسوب میشود؛ چرا که یک شاخص نسبی از توان یک نیروی دریایی بدون پرداختن به جزئیات مانند نفرات و اسلحهها محسوب میشود.
یک نمونهٔ برجسته از دکترین ماهان که در طرحریزی برای دفاع از سنگاپور در جنگ جهانی دوم بکار گرفته شد، تصمیم نیروی دریایی سلطنتی با اختصاص دادن نبردناوها و رزمناوها به تهدیدات موجود در اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام بود. دکترین ماهان بوسیلهٔ نیروی دریایی سلطنتی ژاپن در نبرد بندر پیارل و نبرد با ناوگان اقیانوس آرام آمریکا نیز بکار گرفته شد.[2]
عملیاتهای نظامی در اقیانوس آرام، معمولاً با عبارت جنگ اقیانوس آرام مورد اشاره قرار میگیرد و بیانگر اعزام نبردناوها و ناوهای هواپیمابر ایالات متحده به اقیانوس آرام دارد. نبردها در اروپا در جنگ جهانی دوم، عمدتاً زمینی بود و در نتیجه ناوگان دریای آلمان نیز کوچک و محدود بود و از کشتیهای حفاظت دریایی در نبردها استفاده میکردند که عمدتاً از نوع نابودگرها و گاردهای نابودگر بودند تا یوبوتها.[3]