کندریت
From Wikipedia, the free encyclopedia
کندریتها (به انگلیسی: Chondrite)، شهابسنگهای سنگی (غیر فلزی) هستند که به همان صورتی که از بدنهٔ اصلی (مادر) جدا شدهاند؛ بیآنکه در اثر عواملی مانند ذوب شدن، یا جداسازی تغییر پذیرفته باشند، وجود دارند.[1][2] هنگام شکلگیریِ به این صورتِ آنها: انواع مختلف گردوغبار و ذرههایی که در منظومهٔ شمسی اولیه موجود بودهاند به هم پیوستند تا سیارکهای اولیه را بسازند. آنها متداولترین نوع شهابسنگ هستند که به زمین میرسند. تخمینها دربارهٔ نسبت سقوط کلی همهٔ شهابسنگها با اینگونه شهابسنگ بر زمین نشاندهدهٔ سهمی بین ۸۵٫۷٪[3] و ۸۶٫۲٪ است.[4] است. مطالعهٔ کندریتها کلیدهای ارزشمند و بسیار مهمی برای بررسی و درک مبدأ و سن سامانهٔ خورشیدی، سنتز ترکیبات ارگانیک، و منشأ زندگی یا حضور آب بر روی زمین را فراهم میکند. یکی از ویژگیهای کندریتها، وجود کندرولها در آنهاست؛ که دانههای گِرد کندرولیِ تشکیل شده در آنها از مواد معدنی دیگر متمایز است، و بهطور معمول آنها از ۲۰ تا ۸۰ درصد حجم کندریت را تشکیل میدهند.[5] به دلیل کمی محتوای آهن و نیکلِ کندریتها، آنها را میتوان از شهابسنگهای آهن تشخیص داد. دیگر شهابسنگهای غیر فلزی؛ اکندریتها (غیر کندریتها)، که کندرول ندارند، به تازگی شکل گرفتهاند.[6]
کندریت | |
---|---|
— — | |
Compositional type | سنگی |
جرم والد | سیارکهای کوچک تا متوسطی که هرگز بخشی از یک بدنهٔ به اندازهٔ کافی بزرگ نبودهاند که بتوانند ذوب شده و وارد مرحلهٔ تحت تأثیر قرار دادن ذرات سیارهای شوند. |
کندریت | ۳–۶ |
تعداد نمونههای شناختهشده | بیش از ۲۷٬۰۰۰ |
تاکنون بیش از ۲۷٬۰۰۰ کندریت در مجموعهها و کلکسیونهای جهان گردآوری شدهاند. بزرگترین تکسنگ پیداشده تا امروز؛ که ۱۷۷۰ کیلوگرم وزن داشت، بخشی از بارشِ شهابسنگی جیلین در سال ۱۹۷۶ بود. بارش کندریتها میتواند از تکسنگها تا بارش غیرعادی متشکل از هزاران سنگ باشد؛ همانگونه که در سال ۱۹۱۲ در هولبروک اتفاق افتاد. در آن بارش نزدیک به ۱۴٬۰۰۰ سنگ در شمال آریزونا فرو ریختند.