ایستگاه فضایی میر
ایستگاه فضایی متعلق به شوروی/روسیه که میان سالهای ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ م. فعال بود / From Wikipedia, the free encyclopedia
ایستگاه فضایی میر (به روسی: Орбитальная станция Мир) یک ایستگاه مدارگرد شوروی و بعد از آن روسیه بود. میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان بهطور درازمدت در آن سکونت داشت. ساخت این ایستگاه مداری در سال ۱۹۸۶ م. آغاز شد و پس از تکمیل تدریجی در طی مدت ده سال، تبدیل به بزرگترین سازهٔ فضایی ساخت بشر شد و این رکورد را تا سال ۲۰۰۱ حفظ کرد. ایستگاه میر جایگاهی برای انجام مطالعات علمی در زمینههای گوناگون بود که از میان آنها میتوان به زیستشناسی، فیزیک، اخترشناسی و هواشناسی اشاره کرد. فناوریهایی که با کمک ایستگاه میر توسعه یافتند، امکان زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.
آمار ایستگاه | |
---|---|
COSPAR ID | 1986-017A |
شماره SATCAT | الگو:Wd |
سرنشینان | ۳ نفر دائم |
پرتاب | ۳۰ بهمن ۱۳۶۴ ساعت ۲۱:۲۸:۲۳ جهانی |
سکوی پرتاب | پایگاه فضایی بایکونور |
بازگشت به جو | ۳ فروردین ۱۳۸۰ ساعت ۵:۵۰:۰۰ جهانی |
جرم | ۱۲۴٬۳۴۰ کیلوگرم |
حجم فشرده | ۳۵۰ متر مکعب |
حضیض | ۳۸۶ کیلومتر |
اوج | ۳۹۸ کیلومتر |
انحراف مداری | ۵۱٫۶ درجه |
تناوب مداری | ۸۹٫۸ دقیقه |
تعداد گردش در یک روز | ۱۶٫۱۸ دور |
تعداد روز در مدار | ۵۵۱۹ روز |
تعداد روز با سرنشین | ۴۵۹۲ روز |
مسافت پیموده شده | ۳٬۶۳۸٬۴۷۰٬۳۰۸ کیلومتر |
پیکربندی | |
رکورد طولانیترین اقامت پیوستهٔ و نا پیوسته انسان در فضا توسط والری پلیاکوف پزشک و کیهاننورد روسی در ایستگاه میر شکسته شد و تا به امروز پابرجا است. مدت رکورد پیوسته وی ۴۳۷ روز و ۱۸ ساعت (بیش از ۱۴ ماه پیوسته) میباشد.
افزونبر فضانوردان شوروی سابق و روسیه، فضانوردان ۱۲ کشور دیگر از طریق برنامههای بینالمللی همکاری فضایی مانند اینترکاسموس، یورومیر و میر-شاتل فرصت پرواز، زندگی و پژوهش در ایستگاه میر را یافتند. فضاپیماهای سایوز و پروگرس به ترتیب ابزار اصلی انتقال فضانورد و بار به ایستگاه بودند. طی برنامهٔ میر-شاتل، از فضاپیماهای شاتل آمریکا نیز برای حمل فضانورد و بار به ایستگاه استفاده شد.