زبان نواختبر
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان نواختبر زبانی است که از نواخت برای تشخیص و تصریف واژگان استفاده میکند. نواخت یک صفت واجی است که در بسیاری از زبانهای جهان رایج است و از آن همانند همخوانها و واکها برای تشخیص کلمات یا صرف آنها استفاده میشود (ولی در اروپا، خاورمیانه، جنوب آسیا و اقیانوس آرام کمیاب است). زبانهای چینی بسیاری همچون ماندارین، کانتونی و هاکین و همچنین زبانهای تایلندی، ویتنامی و بیشتر زبانهای جنوب صحرای آفریقا همچون هوسه، ویژگی نواختبری واژگانی یا دستوری را به صورت گسترده به کار میبرند. میتوان گفت هفتاد درصد از زبانهای جهان نواختبر هستند.
زبان فارسی زبانی نواختبر نیست اما در آن ویژگی نواختبری به گونهای محدود بهکار میرود. یک نمونه مشهود از خاصیت نواختبری واژگان در فارسی واژهٔ «گویا» است که بسته به نحوه ادای آن میتوان معنیهای «روان و سلیس» یا «انگار» را برداشت کرد.