Lotarius I
From Wikipedia, the free encyclopedia
Lotarius I of Lotar I (Nederlânsk en midsiuwsk Latyn: Lotharius, Dútsk: Lothar, Frânsk: Lothaire, Italjaansk: Lotario), (Akwitaanje 795 - Prüm 29 septimber 855) wie keizer fan it Hillige Roomske Ryk (817-855, regearre as mei-keizer mei syn heit oant syn dea yn 840), kening fan Beieren (815-817), Itaalje (818-855) en Midden-Frânsje (840-855).
Lotarius wie de âldste soan fan keizer Loadewyk de Fromme en syn fou Ermengarde fan Haspengoa. Lotarius late ferskate kearen mei syn folle bruorren Pepyn I fan Akwitaanje en Loadewyk de Dútser in rebûlje tsjin harren heit en kom yn ferwar tsjin syn beslút harren healbroer Karel de Keale as in mei-erfgenamt fan de Frankyske gebieten te beneamen. Nei de dea fan harren heit striden Loadewyk en Karel tsjin Lotarius yn in trije jier lange boargerkriich (840-843). Harren strideraasjes laten daliks ta it ferdielen fan it Frankyske Ryk, dat opboud wie troch harren pake Karel de Grutte, en leine it grûnwurk foar it hjoeddeiske Frankryk en Dútslân.