Literatura do Romanticismo en Alemaña
From Wikipedia, the free encyclopedia
A aparición do romanticismo en Alemaña é moi temperá. Xa a comezos do século XVIII déronse trazos prerrománticos nos poetas paisaxistas —Albrecht von Haller e o seu poema Os Alpes, seguido pola admiración do infinito e o insignificante na paisaxe de Klopstock, cuxa lírica influíu en Goethe—, e no terceiro cuarto do devandito século xorde con forza o movemento Sturm und Drang ('tempestade e ímpeto'), que se opuxo ao racionalismo neoclásico para exaltar a rebeldía da mocidade, a paixón e a intuición creadora. Neste ámbito inscríbese o Werther de Goethe (1774), que conta o amor imposible e o suicidio por leste dun mozo; a obra tivo unha inmediata influencia internacional. Os ideais da Revolución francesa levaron a Friedrich von Schiller a escribir na súa mocidade dramas como Os bandidos (Die Räuber, 1776), e na súa madurez o soado Guillermo Tell (1804). Na lírica, Novalis escribe Himnos da noite por mor da morte da súa prometida de quince anos en 1797, onde se exalta o nocturno, cántase á morte e identifícase á amada con Deus, todo nunha atmosfera de sincretismo místico.
No século XIX, tras as guerras contra Napoleón, dáse unha involución conservadora, e prefírense destacar os trazos identitarios e nacionais e a tradición e o folclore como aspectos que revelan o espírito dun pobo (Volkgeist), e consolídase a figura central de Goethe, que cultiva todos os xéneros literarios e volve a un clasicismo que estraña a civilización grecolatina tras unha viaxe a Italia en 1786, momento do que son mostras as súas Elexías romanas e a novela de aprendizaxe Wilhelm Meister, cuxo personaxe central evoluciona desde un fervor romántico inicial ata converterse nun educador maduro que traballa polo ben da humanidade, na liña do pensamento ilustrado.
Os poetas máis representativos do romanticismo alemán, ademais de Goethe, son en primeiro termo Friedrich Hölderlin, que toleou en 1803 e cantou con aceso entusiasmo o sentido tráxico da existencia e un desexo de ideal nun mundo de angustia e dor; e Heinrich Heine, que soubo conxugar o folclore alemán coas inquietudes románticas no Libro dos cantares (1827), que tivo unha enorme difusión, e o Romanceiro (1852)
O Fausto de Goethe é o labor de toda a súa vida, pois traballou nel durante máis de sesenta anos ?as súas primeiras versións datan de 1772? e ata o final dos seus días, e a segunda parte foi publicada xa póstuma en 1832. Nesta obra móstranse as dúas grandes etapas da súa produción literaria, na primeira, co asunto central do home que vende a súa alma ao diaño a cambio de obter mocidade e amor eternos, faise patente o espírito do romanticismo; na segunda, máis próxima ao ideal reformista ilustrado, Fausto gaña o favor dun emperador e acaba dedicado ao labor de ministro de obras públicas coas miras postas na felicidade social e levado ao ceo como premio por acabar a súa vida facendo o ben para os demais.