Satélite de comunicacións
From Wikipedia, the free encyclopedia
Un satélite de comunicacións é un satélite artificial que retransmite e amplifica os sinais de radiocomunicación a través dun transponder; crea unha canle de comunicación entre un transmisor de orixe e un receptor en diferentes lugares da Terra. Os satélites de comunicacións úsanse para televisión, teléfono, radio, Internet e aplicacións militares.[1] O 1 de agosto de 2020, había 2787 satélites artificiais na órbita da Terra, sendo 1364 satélites de comunicacións, empregados tanto por organizacións privadas como gobernamentais.[2] A maioría dos satélites de comunicacións están en órbita xeoestacionaria a 35 785 km sobre o ecuador, de xeito que o satélite aparece parado no mesmo punto do ceo; polo tanto, as antenas parabólicas das estacións terrestres poden estar dirixidas permanentemente a ese punto e non teñen que moverse para rastrexar o satélite.
As ondas de radio de alta frecuencia utilizadas para as conexións de telecomunicacións viaxan por liña de visión e, polo tanto, están obstruídas pola curvatura da Terra. O propósito dos satélites de comunicacións é transmitir o sinal arredor da curvatura da Terra permitindo a comunicación entre puntos xeográficos amplamente separados.[3] Os satélites de comunicacións utilizan unha ampla gama de frecuencias de radio e microondas. Para evitar interferencias no sinal, as organizacións internacionais teñen regulacións sobre que rangos de frecuencia ou "bandas" poden usar. Esta asignación de bandas minimiza o risco de interferencia do sinal.[4]