Հին հունարեն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հին հունարեն (հուն․՝ Αρχαία ελληνική γλώσσα), հնդեվրոպական լեզվախմբի լեզու[2], հունարենի նախնին, որը տարածված է եղել հունական մարդաշխարհում մ.թ.ա. 2 հազարամյակից մինչև մ. թ. 6-րդ դար։
Հին հունարեն | |
---|---|
Տեսակ | լեզու և պատմական լեզու |
Ենթադաս | Հելլենական լեզուներ[1] |
Երկրներ | Արևելյան Միջերկրական |
Պաշտոնական կարգավիճակ | Հռոմեական կայսրություն, Բյուզանդիա |
Ռեյտինգ | 4-րդ դարից՝ մեռյալ |
Գրերի համակարգ | Հունական այբուբեն |
IETF | grc |
ԳՕՍՏ 7.75–97 | —anci1242 |
ISO 639-1 | — |
ISO 639-2 | — |
ISO 639-3 | — |
Ancient Greek language Վիքիպահեստում |
Առանձնացնում են լեզվի զարգացման տարբեր ժամանակահատվածներ՝ նախահունարեն (մ.թ.ա. 20-17-րդ դարեր), միկեներեն (մ.թ.ա.16-12-րդ դարեր), պոստմիկեներեն (մ.թ.ա. 11-9-րդ դարեր), հնամենի (մ.թ.ա. 8-6-րդ դարեր), դասական (մ.թ.ա. 5-4-րդ դարեր), հելենիստական (մ.թ.ա. 3-րդ դարից - մ.թ. 6-րդ դար)։ Լեզվի զարգացման ամեն աստիճանին եղել են զգալիորեն տարբերվող բարբառներ[3]։
Հին հունարենը Պտղոմեոսի, Հոմերոսի և այլ դասական հույն գրողների լեզուն էր եղել։ Միջնադարում դարձել է Բյուզանդիայի գրական լեզուն, դասականի կարգավիճակ է ստացել Արևելյան Եվրոպայում Վերածննդի ժամանակ և ազդել է նոր հունարենի - կաֆարևուսայի զարգացմանը։