Инро
From Wikipedia, the free encyclopedia
Инро (印籠) ― традиционално јапонско кутивче за носење мали предмети, прикачено на оби (појас) што се носи околу половината кога се носи кимоно. Тие се честопати одлично украсени, во различни материјали и техники, често користејќи лак.
Бидејќи традиционалното јапонско облекување немало џебови, предметите често се носеле закачувајќи ги на оби во кутивчиња познати како сагемоно (висечки предмет закачен на појас). Повеќето сагемоно се создадени за специјализирани содржини, како што се тутун, цевки, четка за пишување и мастило, но видот познат како инро е погоден за носење ситници и е создаден во периодот Сенгоку (1467-1615) како преносен личен печат и кутивче со лекови за патување.[1][2]
Во средината на периодот Едо (1603–1868), инрото станало познато како машка галантерија, а богатите трговци од класите на чоонин и самурај биле колекционери на инро, честопати убаво украсени со лак. Бидејќи техниката се развивала од доцниот Едо период до периодот Меиџи (1868–1912) и се зголемувала уметничката вредност на инро, инро веќе не се користело како додаток и се сметало за уметнички предмет за собирање.[1][2]
Поимот „инро“ е комбинација на писмото канџи за „ин“ (印), што значи печат или маркица, и канџи за „ро“ (籠), што значи корпа.