Ð
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ð (duża litera Ð, mała litera ð; nazywana eth, eð lub edh, w farerskim: edd) – litera alfabetu staroangielskiego (anglosaskiego), używana współcześnie w języku islandzkim i farerskim. Minuskuła ð zachowała zakrzywiony kształt charakterystyczny dla średniowiecznych rękopisów, podczas gdy majuskuła Ð pisana jest obecnie z prostą laseczką (inaczej niż w średniowieczu).
Ten artykuł dotyczy litery alfabetu islandzkiego. Zobacz też: Đ – litera alfabetu chorwackiego i Ɖ – litera alfabetu ewe. |
Informacje podstawowe | |||
Majuskuła |
Ð | ||
---|---|---|---|
Minuskuła |
ð | ||
Podstawowe pismo | |||
Pochodzenie | |||
Oparty na grafemie | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
W obydwu alfabetach, czyli w islandzkim i farerskim, litera ð następuje po literze d.
W języku islandzkim ð wymawiane jest jako dźwięczna spółgłoska zębowa, tak jak th w angielskim słowie „them”. W farerskim ð nie jest wymawiane, chyba że poprzedza literę r – wówczas wymawia się ją jak g. W staroangielskim ð mogło oznaczać zarówno spółgłoskę dźwięczną (jak w islandzkim), jak i bezdźwięczną. Podobnie wymawiana była litera thorn, która pojawiała się jednak o wiele częściej niż eth. W języku średnioangielskim litera eth już nie występuje.
Mała litera ð używana jest w IPA do oznaczania dźwięcznej zębowej spółgłoski szczelinowej – [ð].