122 mm haubica 2A18 (D-30)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
122 mm haubica 2A18 (D-30) (ros. 122-мм гаубица 2А18 (Д-30)) – sowiecka haubica wprowadzona do uzbrojenia w latach 60. jako następczyni 122 mm haubicy M-30. Nadal jest produkowana.
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Historia | |||
Produkcja seryjna |
1963-obecnie | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
122 mm | ||
Długość lufy |
4875 mm | ||
Donośność |
15 200 m (pocisk zwykły) | ||
Prędkość pocz. pocisku |
690 m/s (odłamkowo-burzący) | ||
Długość |
5400 mm (marszowa) | ||
Szerokość |
1950 mm (marszowa) | ||
Wysokość |
1660 mm (marszowa) | ||
Masa |
3210 kg (marszowa) | ||
Kąt ostrzału |
-7° do +70° (w pionie) | ||
Szybkostrzelność |
7-8 strz./min | ||
Obsługa |
7 osób | ||
|
Haubica D-30 ma łoże trójogonowe dzięki któremu kąt ostrzału w poziomie jest równy 360°. Lufa zakończona hamulcem wylotowym zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy z pionowym przesuwem klina. Może wystrzeliwać pociski składane ze zmiennym ładunkiem bojowym, pociski odłamkowo-burzące o masie 21,76 kg i stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne o masie 21,63 kg do prowadzenia ognia bezpośredniego.