Eparchia wołgogradzka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Eparchia wołgogradzka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow)[2], zaś funkcję katedry pełni sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie[1]. Należy do metropolii wołgogradzkiej[1][3].
Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Siedziba | |||
Data powołania |
1918 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Metropolia | |||
Sobór |
Kazańskiej Ikony Matki Bożej | ||
Biskup diecezjalny |
metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow) | ||
Biskup senior |
metropolita wołgogradzki i kamyszyński German (Timofiejew) | ||
Dane statystyczne (2013) | |||
Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych |
|||
Liczba osób zakonnych |
56[1] | ||
Liczba dekanatów |
6 | ||
Liczba parafii |
130 | ||
Liczba klasztorów |
2 | ||
Położenie na mapie Wołgogradu | |||
Położenie na mapie Rosji | |||
Położenie na mapie obwodu wołgogradzkiego | |||
48°43′06,5″N 44°30′14,6″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Eparchia powstała w 1918 pod nazwą eparchia carycyńska decyzją Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i objęła terytorium guberni carycyńskiej. W momencie powstania liczyła ok. 600 cerkwi parafialnych i siedem monasterów. Jej pierwszym ordynariuszem został biskup Damian (Goworow)[4]. Po ostatecznym zdobyciu Carycyna przez Armię Czerwoną biskup Damian wycofał się z miasta razem z białymi Siłami Zbrojnymi Południa Rosji. Władze bolszewickie zdecydowały o zamknięciu wszystkich monasterów eparchii[4]. W latach 20. XX wieku znaczne wpływy na terytorium eparchii zyskała Żywa Cerkiew: w 1925 kanoniczna Cerkiew prowadziła 35 parafii, do odnowicieli należało 350 placówek duszpasterskich[4]. W latach 30. XX wieku z polecenia władz dokonano masowej likwidacji świątyń prawosławnych, zaś w 1932 zniszczony został katedralny sobór św. Aleksandra Newskiego w Wołgogradzie[uwaga 1]. Od 1937 eparchia nie miała ordynariusza. W kwietniu 1944 na terytorium administratury przetrwało 18 parafii obsługiwanych przez 18 duchownych[4]. Wskutek zmiany polityki władz stalinowskich wobec Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oprócz nich otwarte zostało dalszych 26 cerkwi. W latach 50. na terenie eparchii ponownie zamknięto szereg parafii, zaś w 1959 administratura została całkowicie zlikwidowana[4]. Od 1925 do 1959 funkcjonowała jako eparchia stalingradzka. Następnie od 1959 do 1991 jej ziemie należały do eparchii saratowskiej[4].
W 2005 eparchia dzieliła się na 13 dekanatów. Prowadziła 254 parafie obsługiwane przez 271 kapłanów (56 parafii i 72 duchownych na początku lat 90.XX wieku[4]), podlegało jej sześć monasterów. Eparchia posiadała również trzy cerkwie-statki, przy pomocy których prowadzona była praca misyjna w miejscowościach nie posiadających własnych świątyń[4].
W 2012 z terytorium eparchii wołgogradzkiej wydzielono dwie nowe: uriupińską i kałaczowską[3].
W 2013 w skład eparchii w jej nowych granicach wchodziło 130 parafii (z czego w samym Wołgogradzie 78), zgrupowanych w 6 dekanatach: wołgogradzkim centralnym, wołgogradzkim drugim, wołgogradzkim południowym, wołgogradzkim północnym, dubowskim i kamyszyńsko-kotowskim[1]. Działały też dwa klasztory:[1]
- monaster Świętego Ducha w Wołgogradzie, męski
- monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Dubowce, żeński.