Historia rolnictwa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tradycyjnie przyjmuje się, że rolnictwo rozwinęło się około 10 000 lat p.n.e., przechodząc od tamtych czasów znaczny rozwój. Utrzymuje się, że Żyzny Półksiężyc na Bliskim Wschodzie był miejscem najwcześniejszego zaplanowanego siewu i zbioru plonów roślin, które wcześniej rosły dziko. Jednak istnieje coraz więcej dowodów wskazujących na to, że pewne formy celowego wykorzystania roślin uprawnych były znane ludziom znacznie wcześniej. Uważa się również, że niezależny rozwój rolnictwa nastąpił w północnych i południowych Chinach, Sahel w Afryce, Nowej Gwinei i kilku regionach obu Ameryk. Rolnicze praktyki, takie jak irygacja, płodozmian, stosowanie nawozów i pestycydów odkryto dawno temu, jednak dopiero w XX wieku znacznie je rozwinięto i udoskonalono. Metoda Habera i Boscha, polegająca na syntezie saletry amonowej stanowiła ważny przełom i umożliwiła wytwarzanie nawozów sztucznych na skalę przemysłową. W XX wieku, rolnictwo charakteryzowało się znacznym podniesieniem wydajności. Osiągnięto ten stan, dzięki wprowadzeniu na szeroką skalę nawozów syntetycznych, pestycydów, doboru hodowlanego oraz mechanizacji. Historia najnowsza rolnictwa obejmuje takie kwestie, jak zanieczyszczenie wód, biopaliwa, organizmy zmodyfikowane genetycznie oraz dotacje gospodarskie. W ostatnich latach rolnictwo zostało w niektórych krajach zmodernizowane, w celu ograniczenia zatruwania środowiska naturalnego. W państwach średnio i wysoko rozwiniętych powstają gospodarstwa ekologiczne.