Japońska kultura telefonów komórkowych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Telefon komórkowy w języku japońskim nazywany jest keitai denwa (jap. 携帯電話) lub po prostu keitai (jap. 携帯)[1]. Telefony komórkowe w Japonii rozwinęły się jako wirtualne akcesoria do wysyłania i odbierania wiadomości, grania w gry, oglądania telewizji, a czasem do komunikacji werbalnej[2].
Masowe rozpowszechnienie i popularność telefonu w Japonii, a także specyfika jego użytkowania, doprowadziły do powstania prawdziwej kultury telefonów komórkowych[2]. Telefony komórkowe są używane głównie do surfowania po Internecie, podczas gdy najbardziej charakterystyczne cechy obejmują ciągłe korzystanie z poczty e-mail (ze szkodą dla funkcji SMS i połączeń telefonicznych) oraz możliwość dokonywania zakupów po prostu zbliżając urządzenie do czytnika, używając go jako wirtualnego bankomatu[2][3].
Niektórzy rodzice postrzegają telefony komórkowe jako środek ochrony swoich dzieci. Dlatego od 2006 roku producenci telefonów komórkowych produkują specjalne telefony, które pozwalają dzieciom dzwonić tylko na wyznaczone numery i w razie potrzeby mogą być śledzone przez GPS. Wszyscy główni japońscy operatorzy posiadają w ofercie takie telefony komórkowe[4].