Japoński opór po II wojnie światowej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Japoński opór po II wojnie światowej (jap. 残留日本兵, ang. Holdout) – kontynuowanie walki zbrojnej przez niektórych żołnierzy Cesarskiej Armii Japońskiej po kapitulacji Japonii 2 września 1945 roku, pomimo oficjalnego zakończenia wojny na Pacyfiku i II wojny światowej.
Żołnierze owi stacjonowali na wielu wysepkach Oceanu Spokojnego i o zakończeniu II wojny światowej dowiadywali się poprzez radio bądź alianckie zrzuty ulotkowe. Wielu żołnierzy japońskich nie dało wiary owym wiadomościom i ze względów ideologicznych (w japońskiej filozofii żołnierz miał nigdy nie kapitulować, gdyż wiązało się to z hańbą wobec Japonii i cesarza, jedyną dopuszczalną formą „złożenia broni” było samobójstwo bądź śmierć w bitwie), militarnych (prawie wszyscy żołnierze mieli za rozkaz bronić Japonii do końca), religijnych (wiara w boskość cesarza i przez to obronę jego osoby) czy osobistych nie zamierzali złożyć broni. Niektórzy nawet nie wiedzieli, że wojna się zakończyła ze względu na brak jakichkolwiek źródeł potwierdzających to (na przykład w postaci przekazów radiowych czy zrzucanych ulotek propagandowych). Ostatni żołnierze złożyli broń w latach siedemdziesiątych XX wieku.