Komunikacja wokalna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Komunikacja wokalna – typ komunikacji emitowanej przez narządy mowy i odbieranej przez słuch.
Dźwięk to jeden z aspektów komunikacji niewerbalnej, za pośrednictwem którego przekazywane są znaczenia. W przypadku głosu – pomimo zaangażowania całej siły woli, ekspresja wokalna wciąż pozostaje poza kontrolą. Głos najwierniej wyraża stany emocjonalne, dając im właściwe zabarwienie, najszybciej zdradza smutek czy przygnębienie, uznaje się go za najbardziej "dziurawy" kanał. Głosem posługują się zwierzęta. Posługują się też nim niemowlęta, które za pomocą krzyku, pomrukiwań i innych odgłosów znakomicie komunikują się z otoczeniem. Dzieci maja też kilka rodzajów płaczu. Według badań najczęściej stosowany i najbardziej intensywny jest ten, który domaga się kontaktów społecznych. Głos odzwierciedla stany emocjonalne człowieka. Często używa się określenia: „zdradził cię głos”, czyli w głosie trudniej ukryć jest emocje. Można przybrać kamienny wyraz twarzy, można się uśmiechnąć cierpiąc, ale ton głosu opanować jest najtrudniej.
Sygnały wokalne Sygnały wokalne służą wielu funkcjom. Dźwięk głosu może być wykorzystywany do zasygnalizowania ekstrawersji lub introwersji, dominacji i uległości, sympatii bądź antypatii.