Kość skroniowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kość skroniowa (łac. os temporale) – parzysta, silnie spneumatyzowana kość wchodząca w skład mózgoczaszki, położona pomiędzy kością potyliczną a kością klinową. Poza funkcją strukturalną pełni dodatkowe role:
1). W jej wnętrzu zawarty jest błędnik kostny, który stanowi jamę złożoną z kanalików i komórek, w których mieści się błędnik błoniasty, stanowiący narząd słuchu i równowagi za sprawą zawartych w nim receptorów słuchu i nacisku.
2). Współtworzy staw skroniowo-żuchwowy - tworzy panewkę dla tego stawu. Podczas żucia amortyzuje ruchy żuchwy i przenosi ciśnienie na sąsiednie kości czaszki.
3). W dolnej powierzchni kości skroniowej, która stanowi część podstawy zewnętrznej czaszki (łac. basis cranii externa), znajdują się miejsca przyczepy więzadeł i ścięgien mięśni szyi oraz powięzi gardłowo-podstawnej (łac. fascia pharyngobasalis). Za pomocą tych struktur, a także za pośrednictwem żuchwy kość skroniowa dźwiga trzewia szyi (gardło, przełyk, tchawicę i krtań).
U człowieka na kość skroniową składają się cztery części:
- część łuskowa (łuska skroniowa)
- część sutkowa
- część bębenkowa
- część skalista (piramida)