Międzynarodowy numer rachunku bankowego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Międzynarodowy numer rachunku bankowego (ang. International Bank Account Number – IBAN) – międzynarodowy standard służący do identyfikowania rachunków płatniczych[1].
Standard został utworzony przez Europejski Komitet Standardów Bankowych (ang. European Committee for Bank Standardisation), po czym przyjęto go jako ISO 13616. Międzynarodowy numer rachunku bankowego składa się z dwuliterowego kodu kraju ISO 3166-1, po którym następują dwie cyfry sprawdzające (suma kontrolna), oraz do trzydziestu znaków alfanumerycznych (liter lub cyfr), które zawierają numer rozliczeniowy i numer rachunku, określanych razem jako BBAN (ang. Basic Bank Account Number – podstawowy numer rachunku bankowego). Decyzja o długości tego bloku należy do poszczególnych krajów, z tym, że dany kraj musi posiadać jedną, określoną długość. W BBAN musi się zawierać unikatowy kod identyfikujący bank, o określonej długości i określonym miejscu, w którym się on rozpoczyna. Jego pozycja i długość również zależy od danego kraju.
W transakcjach elektronicznych kod IBAN powinien być przechowywany w jednym ciągu, bez spacji, jednakże w przypadku dokumentów na papierze powinien być zapisywany w grupach po cztery znaki, przy czym ostatnia grupa może mieć ich mniejszą liczbę (ze względu na różną liczbę znaków w poszczególnych państwach).
Kod IBAN został utworzony, by wspomóc obsługę płatności w Unii Europejskiej. Klienci, zwłaszcza osoby fizyczne oraz małe i średnie przedsiębiorstwa, często napotykają na problemy związane z różnymi standardami bankowości na świecie. Podanie numeru konta odbiorcy w formacie IBAN oraz kodu BIC banku jest obowiązkowe podczas wysyłania poleceń przelewu typu SEPA (w euro do państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Islandii, Norwegii i Szwajcarii).